Serdar Tuncer gibilere baktığımda hem kendileri adına hem de islamcı düşünce adına büyük bir trajedi, hayal kırıklığı görüyorum. Erken 90'ların yükselen islamcılığında hızla ünlenirken ahlak, irfan, medeniyet gibi kavramları buğulu bir sesle zikrediyor; bunları da Kudüs, gönül, Üsküdar, adap gibi bir islami-muhafazakar estetik ile birleştiriyorlardı. Böylece derin bir düşün dünyasına atıf yaptıklarını düşünüyorlardı. Bütün bu duygu ve düşün dünyasının siyasal iktidarın tatlı nimetleriyle altı boş, kof bir sözler öbeği olduğu ortaya çıktı. Hepsi kendini koşulsuz bir Erdoğancılığa adarken, Erdoğancılık da islami söylemi ve estetiği aşılması zor derin bir krize soktu.
islami düşünce ve gelenek ciddi bir krizin içerisinde. Bir yandan kendi evlatlarını yediler, bir yandan da birçok kadro iktidarın güç sarhoşluğunda yozlaştı. Ahlaki üstünlüklerini ülkenin geldiği hal ile kaybettikleri yetmedi, birçoğunun kendi çocuğu savruldu gitti.
Çocukların bir kısmı iktidar nimetleriyle BMW anahtarını masaya bırakan kısa paçalı nargileci zengin erkekler oldu. Büyük bir kısmı ise bu dünyaya dair bir şey söyleyemeyen islamcılığın içinde büyürken bir kimlik krizi içerisinde.
Kimleri dinleyecekler? Kimleri örnek alacaklar? Şu iktidarın yanında konumlanmış birine kulak kabartmıyorlar. 80 yaşında sakalları dizine gelmiş adamlar mı onları anlayacak? Rol model krizi var. Yeni dünyayı yaşayan, onların dilinden konuşan bir entelektüel islamcılık yok şu an.
son yazısı ile cehaletin bir başka boyutunu gözler önüne seren adam. ramazan'da falan dinler de adam sanırdık. üniversite mezunu bile değilmiş kendileri.
he, mezunu olmak zorunda mı? değil. ancak politika, siyaset konuşacak ise ve kendisini on binler okuyacak ise, bir zahmet işin bilimini öğrenmeli.
"Parlamenter sistemle yapamadığımız için değil; padişahseçemediğimiz için başkanlık istiyorum."
şimdi birincisi padişah seçilmez. saltanat denilen şeyin özü o saydan devam eden hükümdarların olmasıdır. bu nedenle aynı sözcük kökünden gelen "sultan" kullanılır.
ikincisi, başkanlık ile padişahlık ayrı şeylerdir. reis reis diye ardında dolaştığın kişi bile dile getirdi bunu. ona inanmıyor musun?
yazının geneline bakacak olursak da şöyle bir psikolojide yazmış, "yahu zâten ne yazsam desteklenecek. bari düşünceleri kabul görmüş, reddedemeyecekleri birinden * alıntı yapayım. bir kaç da anlaşılmaz söz* yazayım. böylece çok bilgili olduğumu sansınlar."
yemin ederim bundan ibaret. ne içi doldurulmuş fikirler var ne başka bir şey. kendi kendine inandığı şeyleri yazmış ama altı bomboş!
demokrasi aslında yokmuş, olmuyormuş, kendisi halkmış başkanlık istiyormuş, reis süpermiş, padişahlık zamanında ay'da koloni kurulmuş bir gecede cahil kalınca da onlar mahsur kalmış...
he yavrum he.
hiç okumadığını adım gibi bildiğim jan jak ruso şunu da diyor "Sahibi olduğumuz para özgürlüğün, peşinden koştuğumuz para köleliğin aracıdır."
yani bilmem anlatabildim mi?
bir de şu deyişe değineceğim. sırf hava olsun diye yazdığı anlamını bilmediği latince deyiş.
Bir; öyle bir referandum yapılmaz! iki; yanılıp da böyle bir referandum yapılmış olsa ve sonuç böyle çıksa, o ülkede darbe yapılır. Neden? Demokrasiyi korumak için. Bir Allah'ın kulu da çıkıp; “yahu benim istemediğim bir şeyi benden niçin koruyorsunuz kardeşim” diye soramaz. Nerde kaldı 'Vox populi vox dei' de diyemezsiniz. Çünkü özdeyişler söylemek içindir; inanmak, hele ki yaşamak için hiç değil.
nerede yazamayıp nerde yazan bir politika uzmanına yanıt vermek haddim değil tabiî ki (!) şimdi vox populi vox dei latince halkın sesi hakk'ın sesi anlamına gelmektedir.
yani abimiz diyor ki "halk ne derse o olmalıdır".
e sayın kardeşim milattan önceki zamanlardan beri işte ona biz "demokrasi" diyoruz ya! "halk iktidarı" yâni. sen burada halk demokrasiyi istemezse ne olur sorusuna yanıt aramışsın ancak kendin bir şeyler söylemiş, sonra ona inanmış ve kesin hükümler ile böyle böyle olur demişsin. arada da fark etmeden düşmanı kesildiğin demokrasiyi övmüş, sonra da bunu "yalnızca söylerler uygulamazlar" demişsin.
yemin ediyorum 8 bilinmeyenli denklem içinde bir paradoks koymuşsun. bu yazdığını senin bile anlamadığına eminim.
bu latince söz halkın kararlarının yanlış olabileceği ancak buna dinsel, ilahsal bir ima katarak doğrulaştırabileceği anlamını taşır. tabiî eski roma'da felsefe falan var, böyle dümdüz bakınca anlaşılmıyor.
Artık hepimiz canlı bombayız.
Canlı bombasıyız kendimizin hepimiz. Kalbimizden başlayarak, bizi insan kılan her neyimiz varsa işte onları ve nihayet ömrümüzü patlatmakla geçiyor ömrümüz.
Mütemâdiyen patlatıyoruz kendimizi. Çektiğimiz pimlerin, bomba yapımında kullandığımız malzemelerin adı değişiyor sadece: Nefsimiz, hevâ ve hevesimiz, dünya sevgimiz, ölüm korkumuz, gelenekten kopuşumuz, gelecek algımız, savrukluğumuz, dengesizliğimiz, şuursuzluğumuz, ilimsizliğimiz, amelsizliğimiz, ihlâssızlığımız…
içimizde patlayan her bombayla beraber, irfânımız, izânımız, insâfımız yaralanıyor, iyiliğimiz, güzelliğimiz, kardeşliğimiz can çekişiyor, adâletimiz, insanlığımız, iddiamız ölüyor, görmüyoruz.
Kendimizi değil sadece, mâzimizi, istikbâlimizi, son bir umutla bize dikilen mazlum gözleri, bizim kim olduğumuzu hatırlamamız niyâzı ile göğe açılan elleri, hâlinden muzdarip, olması gerekenden habersiz ruhları patlatıyoruz, farkında değiliz.
içimizde patlayan her bir bombayla beraber Sultanahmet'in minarelerinden süzülen bin mânâ ölüyor, istanbul'un asırlarca kendisine vird ettiği ulvî hakikatin tesbihi bir yerinden daha parçalanıyor, anlamıyoruz.
Kendisini bile görmekten aciz gözlerimizi öylesine dışa çevirmiş, öyle itimad etmişiz ki onların var zannettirdiklerine, yokluğu hâlinde varlığın ve varlığımızın hiç bir anlamı kalmayacağı içimize yok muamelesi yapıyoruz.
Hâlbuki dönüp bir baksak;
içimizde letâiflerden örülü bir islâm coğrafyası var. istanbul'u kalp olan ve sözüm ona baharı, gâfil alınan her nefesle kulluk kulluk yaprak döken bir sonbahara dönüşen.
içimizde ahlâksız bir medya var. işine gelen zehiri allayıp pullayıp bal diye, işine gelmeyen şerbeti döküp saçıp zehir diye sunmaktan utanmayan.
içimizde bir muhalefet var. Allah'ın emrettiği her doğruya yanlış diye haykıran.
içimizde en az 1100 namussuz ahlâk-ı zemime var. iyi insan olmayalım diye her fırsatta nefsimize arka çıkan.
içimizde hendekler var. Kendimize varmayalım diye kendimizce kazılan.
Bu iman mülkünü, sahibine hakiki bir baharla teslim edip, bu medyayı ‘Allah ne der’ ölçüsüne mıhlayıp, bu muhalefeti ruh iktidarının potasında eritip, bu namussuzları, sahte aydın apoletlerini sökerek, nurlu ahlâk-ı hamideye tebdil edip, bu hendekleri de aşkla kapatabildiğimiz gün, dışımızda halledemeyeceğimiz hiç bir mesele kalmayacak.
Dışarıdaki dünyaya diriltici bir hayat sunmak istiyorsak, kendi içimizdeki canlı bombadan kurtulmaya mecburuz.
Unutmayalım ki
Başkasına salah götürmek, ancak nefsini ıslah edebilenlerin harcı ve hakkıdır.
'bay ses'tir. kesinlikle baştan aşağı sestir. bir insanın bu kadar harika olabilir mi? bu kadar karizmatik bir ses tonu olabilir mi? efendiliği ve edebiyle gönüllerde taht kuran yegane insandır.
Samimiyetsiz, yapmacık, akp uşağı. Kariyeri yükselişe geçti maaşallah. Oğlum iğrençsiniz lan. Allah deyince bu millet salak inanıyor di mi lan... Aferin. Sesini ergen gibi kalınlaştırma hacı abi. Bi de ottan boktan her lafa hayatin sırrı muamelesi yapma. Samiminin çalması güzel geliyor diyip dini program yapmak nasıl bir yüzdür helal olsun.
