Sensizliğin ölüme benzediği o yerde
Bir el uzanır çeker beni yaşamaktan
O kalır dolu, hüzün dolu gecelerde
Birer kan çanağı gözlerim ağlamaktan
Gitgide yayılır damarlarıma yokluğun
Bir hançer bilenir kalbimde soğuk, sivri
Durup durup vurur başıma sarhoşluğun
Üstüste içilen dopdolu kadehler gibi
Artık ne yapsam boş, uykular gitti gelmez
Vıcık vıcık bir gecedir ellerimde kalan
Güneş doğmayı, karanlık bitmeyi bilmez
Saplanır kalbime bir türlü geçmez zaman
içerim senden uzak günlerin getirdiği
Yavaş yavaş öldüren bu zehir sensizliği.
