pencereden giren sinsi rüzgarın dövdüğü yüzlerce yapraklı takvimlerin yekparesinin gün be gün eksildiği zamanların olmayan öznesine isyandır. evin baş köşesinde duran o takvime ve evdeki sensizliğe bakarım çaresizce. günler 1 2 3 4..tek tek düşer zaman çoğalırken ben eksilirim. her kopardığım yapraktan sonra bir bardak su ve sensizliği lıkır lıkır içerim...
