hani hayatın içerisinde vardır ya; yemek yersin kalkıp buzdolabının kapısını açıp boş gözlerle bakar ve ne aradığını bilmeden tekrar geri kapatırsın ya da televizyon seyrederken biraz evvel ne izlediğini hatırlamadığından bütün kanalları tekrar gezersin. yolda yürürken gideceğin yeri geçmişsindir de çoktan, geriye doğru bakıp gülersin tatlı bir tebessümle. kızamazsın bu yaşadıkların karşısında. ondan gelendir bu sana. beğendiğin bir şeye onun gözüyle bakarsın, giyersin ve ilk ona gösterirsin o olmasa da yanında. işte hayatın olmuştur o senin ve bu yüzden de hayatım diye seslenirsin ona altında bu ve bunun gibi daha binlerce neden saklayarak.*
öncelikle "yaşıyor muyum?" diye bir sor bana. nefes almak değil yaşam, nefessizlik değil ölüm öğrendim bunu. senmişsin beni yaşatan da öldürende.
hayatımdan çıktın biranda. veya çıkarttın beni hayatından. böylesi daha doğru sanırım. ben farkettimki seninleyken benim bir hayatım yokmuş. senin hayatına girip orda tutunmaya çalışmışım. sense beni ordan söküp atmışsın. eskimiş oyuncağın gibi.
sendin beni hayatından çıkartan. "vahşice, şerefsizce, aşağılıkca..." ilk defa bu kadar ağır konuşuyorum sana karşı biliyorum. ama böyle olmadı mı be sevgili? ayrılık değilde, sensiz bırakman bana çok koydu. dedim ya "benim bir hayatım yokmuş." senin hayatındanda sınırdışı edilince geri dönebileceğim bir hayat kalmadı ki benim. mülteci kaldım şu dünyada. hiç bir ülkenin sığınma talebimi kabul etmediği.
sen çıkarttın ya beni hayatından. layık görmedin ya hayatına. oysa sen değil miydin "acılarımı sen dindiriyorsun." diyen? "Bana gelişlerin acılarından kaçışınmış." öğrendim. öğrettin. oysa kendimi bir ağrı kesici olarak görmüyordum, senin hayatında yerimin bir vitamin olduğunu düşünüyordum. "değilmişim." öğrendim. öğrettin.
çıkarttın ya hayatından beni. üzüldün mü acaba? hiç yüreğin sızladı mı "terk ediyorum seni" derken? hiç aklına geldim mi ayrılık araya girdikten sonra? merak ediyorum. eksikliğimi hissediyor musun hayatında? bensiz mutlu musun?
ben hiç mutlu olamadım sen gittikten sonra. afedersin beni kovduktan sonra. hala her günüm seninle geçiyor ama sensiz bir şekilde. seni yaşıyorum hala ama tenine dokunamadan, öpemeden seni, koklayamadan. hala seni yaşıyorum ben bazen bir martının bedeninde, bazen sen kokan bir albümde, bazen yeni doğan bir bebeğin kalbinde... ama seni yaşıyorum ben. seninleyken gibi. elini tutarken ki hislerimle. kalbim hala seni öptüğümdeki gibi hızlı hızlı çarpıyor. hala sen varsın gibi.
ben hala seni yaşıyorum, sensiz. çünkü benim bir hayatım kalmadı. ama ben inatla senin hayatındaymışcasına yaşamaya devam ediyorum. sen gittin ama bende pek bir şey değişmedi. ben bıraktığın yerdeyim. bıraktığın gibiyim. seni yaşamaya doyamıyorum. vazgeçemiyorum bu bağımlılığımdan. metabolizmam seni arıyor, istiyor hala. başka birini kabul edemiyor. naptın bana? naptın da beni sana mecbur kıldın? açtığın boşluk çok büyükmüş meğer. gün geçtikçe daha iyi anlıyorum. sensizliğe dayanamıyorum...
"Yanlızlığa elbet alışır bedenim
Yanlızlıkla belki de başa çıkabilirm
Çok zor gelse bile yaşar öğrenirim
Sensizlik benim canımı acıtan"
sana itiraf ediyorum. sensizliğe tahammülüm kalmamış. seni seviyorum...
aşkın gereklerindendir. yanınızdaki insanı sevmek kolaydır. zor olan uzakta olanı sevebilmektir. bazen yanımızda olmayan insanları yaşamak zorunda kalırız. karşılık bulamadıklarımızı, hiç ulaşamadıklarımızı hatta karşılıklı bir ilişkide bile. her zaman beraber olmak mümkün değil sonuçta. ayrı illerde yaşamak zorunda olanlar da var. böyle zamanlarda " onsuz da onu yaşamak " gerekir işte. sevgisini, sıcaklığını, gözlerindeki parıltıyı, sesindeki tatlılığı yaşayabilmek lazım.
