karanlıktı akşam, yollar boş, yağmur bile yağmamıştı bu gün karanlık boş sokağa, yıldızlar dahi ön caddede geziniyordu bu gece, ben konuşuyordum oysa, dinleyeni olmayan bir sohbetin tam ortasındaydım, anlatıyordum biraz heyecanlı, biraz kırgın, geçen sene de anlatmıştım bunları, beş sene önce anlattığımı hatırlayarak.karanlıktı akşam, bir kumru gelirdi eskiden bazen, belli yalnızlığa alışık değildi bünyesi, o da yok, yalnızlığı mı bitti, ya da artık sonunda kendi mi belli değil, ağlamak mı yok o değil anlattıklarımda ki duygu, sahip olmadan sevmek biraz belki ama ağlamak değil ,özlemek de değil artık, sadece sahip olmadan sevebilmek, hepsi bu.
ve ışığın kapandı , bilirim geç uyursun sen ve ben bekledim her zaman ki gibi önce senin uyumanı, yine burada tıpkı 10 yıl öne evlendiğin o ilk gece gibi.
birini çok sevdiğinizi sandığınız ve acısını çektiğiniz zamanlar vardır. her gördüğünüzü ona benzetmek, her telefona "o" diye koşmakla geçirdiğiniz ve acı çektiğiniz zamanlar... derken birisi girmeye çalışır cebren ve hile ile hayatınıza. tüm boşlukları doldurur birer birer. hatta öyle kararlıdır ki, içinizdekileri bile dışarı iter, yer açar kendine en derinlerde. bir çukurun içine girip kazmaya başlar. daha derine, daha derine, daha da derine; en derine... sonra siz daha ne olduğunu anlayamadan ellerinizi onun ellerinde, gözlerinizi ruhunun içinde bulursunuz. başlarsınız tertemiz bir sayfaya yazılar yazmaya. ama kalem hep sizin elinizde... kolunuz ağrır, parmaklarınız acır ama "o"ralı olmaz hiç. size yıkar tüm sorumluluğu. o kendini kapattıkça siz seversiniz, tüm yabancılaşmasına rağmen gitgide daha çok bağlanırsınız. tüm umursamazlıkları, tüm ciddiyetsizlikleri, tüm kaçışları sineye çekersiniz. korkarsınız "o"nsuzluktan içinde olduğunuz durumun da "o"nsuzluk olduğunu bilmeden. nefesini koklarken kokusuna taparcasına, cesaret edemessiniz nefessiz kalmaya, nefesini hissetmeden yaşamaya. yine de vakit geldiğinde, herşey bittiğinde, tüm yaptıklarına rağmen "mutlu ol" diyebilmektir senin olmayan birini sevmek. siz çığlık çığlığa susarken o yürüyüp giderken...
evet.
için yanar, yüreğin sızlar.
sana ait olmayan, herkesin öyle sandığı şey aslında sana aittir. ama başkasıyladır artık. yüreğinin en ücra dehlizlerinde hissedersin yangını. beynin alev alır. gözlerin görmez olur. ama seversin yine de.
bilirsin üstelik hiç bir zaman sana ait olmayacağını. ancak sonzulukta kavuşacağınızı. çaresizlik kavurur damarlarını. ezer hayat, yaşananlar. hiç bir cümle teselli etmez seni. uzaktan martılara bakars....
+ şş yeğenim napıyon burda?
- noldu abi ya? konuşuyom ben kendi kendime.
+ la sktitgit hadi, manyak mısın nesin.
- bağırma abi. okuyom ben ya.
GERÇEKTEN SEVMEKTiR. KENDiSiNE AiT OLANI HERKES SEVER. MÜHiM OLAN KENDiNE AiT OLMAYANI DA SEVEBiLMEK.BiR ÇOĞUMUZUN BAŞINA MANEVi VEYA MADDi KONULARDA GELMiŞTiR. ÖYLE ÇOK OLAĞANÜSTÜ BiR DURUM DEĞiLDiR YANi.
