Şahsen her ayrıldığım sevgilimin fotoğraflarını tek tek siler. Sosyal medyada da her yerden engellerim. Zira gün gelir onun tek kare fotoğrafı aniden karşına çıkar ve seni alt üst eder. Etmesin efendim. Siliniz ve geçiniz.
insan neden kendine bu şekilde işkence yapar anlamadığım durum.
ben mesela özellikle silerim ve hatta onunla alakası olmayan dayanaksız hakaretlere başvururum. tabi ki yüzüne değil.. ha bi de onu sıçarken hayal ederim. ıkınırken yani.
3 yıldır düzenli olarak yaptığım eylemdir. Benimle aynı derdi paylaşan yazarların olduğunu bilmek iyidir. Çekilmez ve amansız bir derttir. Hele birde fotoğrafına bakılan kişi yeni evlendiyse.
benimde oldu. hiç unutmam 19 aralık 2012 de çıkmaya başlamıştık. 5 nisan 2013 de ayrıldık. belkide okulun en güzel kızıyla çıkıyordum götüm tavanlarda geziyordu. bununla çıktıysam herkes avucumun içinde diye kızın üstüne düşmedim umursamaz bencil tavırlar sergilemeye başladım. birbirimizden soğuklaştık ve ayrıldık. ayrıldıktan sonra iki kızla daha kısa görüşmelerim oldu. fakat sonraları eski çıktığım kız bende takıntı haline geldi. beni en çok heycanlandıran 3-4 ay çıkmış olmamız değildi. çıkmaya başlamadan önce yaşanılan şeylerdi. mesela o masum utanmalar o gidip gidip konuşamamalar, her yatağa girişte sıcak soba eşliğinde dışarıda yağan kara bakarak acaba o da benden hoşlanıyor mu düşünceleriyle içimin kıpır kıpır olması onu düşünmekten yemek yiyememeler.. her hareketinden bir anlam çıkarmalar..beni heycanlandıran böyle şeylerdi.. onu ilk kez lapa lapa yağan karın altında gördüm. uzaktan bana baktı ve hafif gülümsedi. o öyle gülümseyince kalp atışlarım hızlanıyordu. o güzel güzel yağan kar eşliğinde doya doya bakıyordum o kahverengi gözlerine.. bir ara gaza gelip kar topu yapıp üzerine fırlattım. hafif bir tebessüm etti hayret ettim çoğu kızın yaptığı gibi uff salak şey- defol be manyak- gerizekalı gibi cümleler kurmamıştı. sadece gülmüştü. hafif bir sıcak gülüş.. o öyle gülünce içim kıpı kıpır olmuştu. o günden sonra hiç bir şey yiyemez oldum. her gün okula onun için gider oldum. kışın havası da farklıydı tabi. kışın atmosferi bi başkaydı. beni kahreden düşünce buydu keşke tekrar böyle şeyler yaşasak bak yine kış geliyor acaba yine görür müyüm seni.. tekrar kar topu fırlatma fırsatım olur mu üzerine.. gibi takıntılar günden güne çığ gibi büyüdü. her gün fotoğrafına bakar oldum.. her gün o eski günlerde soğuktan üşüyen ellerimizi ısıtırken birbirimize anlamsızca bakıp gülüşlerimiz geliyordu aklıma. hani kış gününde o meşhur cafeye gider ısınana kadar salep içerdik. hesabı da çoğu zaman sana kitlerdim. gıcık diye gülerdin ya bana.. o güzel günlerin yeniden geleceğini hayal etmeye başladım her gün.. kısacası iyice platoniğe bağlamıştım. en zora giden de onun sizi çoktan unutmuş olması. hatta başka bir yerde başka birine aşıktır hatta kim bilir belki o da benim gibi başka birinin fotoğrafına bakıyordur. belki o da bir başkasını takıntı haline getirmiş her gün onun fotoğrafına bakar olmuştur. belkide o dudakları bir başka dudaklara dokunuyordur. kısacası o sizi artık düşünmüyordur.. ölseniz haberi bile olmayacak kişiyi takıntı haline getirmek tekrar çıkar mıyız diye her gün hayaliyle yatmak daha da koyuyordu. zordur anlarım. ama ben unuttum. zor oldu kardeş ama unuttum. çünkü ben ona aşık değildim. ben yaşanan güzel günlere aşıktım. onu sevmiyordum onu düşünmeyi seviyordum sadece. sende öyle düşün sen ona aşık değilsin sadece onu düşünmeyi seviyorsun! o kadar da büyütme takıntı yaptığın için gözünde dünyanın en güzel kızı gibi görülüyor. ulaşılamayan daha cazip gelirmiş insana..
Pes etmene hiç gerek yok güzel kardeşim. Kendine bi tık daha iyi bak. Cesur ve özgüvenli ol. Sabret. He olacağı varsa olur olmazsa zaten olmaz diye bırakma hiçbir şeyin peşini. Çaba göstermezsen hiçbir şey kazanamazsın kardeşim.
