seni özlüyorum herhangi bir senenin ekim'inden beri. o yılı, o ayı seçtim kendime bir gün bellemeden.
ayaz kokan şehirde duyuyordum en çok ben sesini son zamanlarda. imbat yeni yıl hediyesi gibi olsun isterdim ama nafile beklentiler işte. bilirsin klasik kelamlar. her gidenin arkasından söylenen, her kalanın söylediği sıradan sözler belki de.
saçını okşamadım ben hiç. şimdi geldi aklıma. çok kaşıttım saçlarımı ama ben dokunmadım yemeni altındaki güzelliğe. nedense bilmem, aklıma gelmedi. hep iskambil muhabbetlerimizi yeğlerdim sanki. saman altı ettiğin kare aslarını bulamadım hala.
kamburuna dayadım sonra tüm şiirlerimi. meret çok çektirdi sana da, bana da. taklit etti seni sevimli fındık kıç. güldük. katıla katıla.
deli bağlarım yok artık bileklerimde mesela. görsen şimdi sevinirsin. saçımı da kestirdim. yemek de seçmiyorum pek. patlıcanı da yemekten saymıyorum ama hala. sigarayı bıraktım dicem ama içerken görmedin hiç. sevincim kursağımda değil bu sebepten. güzeliz işte birçok sebepten.
ekim'i suçlamadım ben. eriyen kemiklerde, dökülen saçlarda suç aramadım. suçlu aramadım. olan olunca, olacağı varmış deniyor bilirsin. sen benim sana balkondan el sallarken son görüşmemiz olacağını da benim gibi bilirsin. dökülen göz yaşları bitmeyince sıradanlığa bağladım ben de hepsini daha az acı çekmek için.
hala ağlıyorum ben hala arıyorum seni uyku öncesi. ama olsun. alıştım. bilirsin sen de benim gibi, hayat devam ediyor. hoş kimse nasıl devam ediyor diye sormuyor ama bunu dert etmiyorum şimdilik. yine de severim güzü ben.
ne geçmiş ne gelecek ne geniş zaman benim takıntım. alıp veremediğim yok zamanla. dalaşamam onunla.
ama şimdi için,
şimdi'nin güzel hatırı için sana bu özlem.
seni özlüyorum o kadar insani duygu ki ne için, kim için, söylenirse söylensin zalim ayrılığın göstergesidir.
bazen, evlenip evden ayrılıp geri kalanları özlemektir.
bazen, askere giden kardeş ya da sevgiliyi özlemektir.
bazen, kara toprağa verdiğin anne ve babanı özlemektir.
bazen, başka şehirde okuyan çocuğunu özlemektir.
bazen, çocukluğunu, gençliğini, öğrencilik günlerini özlemektir.
bazen, aynı evde büyüdüğün, sonraları hayatın her kardeşi bir tarafa fırlattığı ve hatta ayda bir kez zar zor arayan kardeşini özlemektir.
bazen, annenin yemeklerini özlemektir ve bilirsin ki bir daha anne o yemekleri yapamayacaktır.
bazen, mahalledeki bakkalı, fırıncıyı ve top oynadığın için azar yediğin mahallenin yaşlı aksi mutsuz yüzlerini özlemektir...
özlüyorum. belki kimseye söyleyemiyorum ama bu yağmurlar buram buram özletiyor seni. engel olamıyorum, çıkmıyorsun aklımdan. yeni güne uyandığım her an, son bakışın aklımda. o ıslak gözlerinle odamı süzüşün geliyor gözümün önüne. özlüyorum seni. her kokuda, her kadeh de seni arıyorum. bulamıyorum. bir şehir terk ederken düğümleniyor boğazıma yaşadıklarımız. durdurun! uzaklaşmayalım!
öfkeleniyorum, kızıyorum, atıyorum şişeyi sokağa parçalıyorum. kaşlarımı çatıyorum sana, böyle gittiğin için. korkuyorum, söyleyemiyorum kimseye yalnız kalmaktan korktuğumu. ne zaman bir başıma, 4 duvar arasında kalsam, o anda gelip fısıldıyorsun kulağıma. ağlamama engel olmuyorsun. oysa önceden böyle miydi? kim aldı seni benden? neydi bizi böyle birer yabancı yapan?
özlüyorum seni. bir annenin evladını özler gibi, burnumda tütüyorsun. gezdiğim sokaklarda seni görüyorum, korkuyorum.. kimseye söyleyemiyorum. anlatamıyorum.. ben söylemesem de, aramasam da, çok özlüyorum seni.. sarılmadan veda etmek ne zor bir bilsen..
özlüyorum çünkü sadece sevdiğim değildiniz. arkadaşım, abim, sevdiğim, sevgilim, güvendiğim.. sizdiniz. hiç görmediğim, sevgilim. monsieur.. sizi çok özledim. sizi bir gün görebilme umuduyla beklerken, şimdi olmadı bu kararsızlığın kararı.. sizi çok özlüyorum, ama yazamıyorum birşey. cevap alamıyorum sizden. üzülüyorum.. özledim. beni özlediğinizde dertleşeceğiniz, anılarla dolu bir kutucuk gönderdim size. sadece bir kutucuk.. gökyüzü kadar özlüyorum sizi, maviyi hiç unutmayın. bir gün...
Seni özlüyorum fakat artık umursamıyorum,
ben seni hep başka türlü hayaletmiş ve onu inanmışım.
bunu fark etmek, senden tiksinmeme yol açtı. ayrıca gözlerimi açtı.
artık kimseye bu gözle bakıp büyütemem biliyorum.
bu yüzden tabiiki sana teşekkür etmiyorum.
canın cehenneme diyebiliyorum.
herhangi bir yerde görüldüğü an insanların beyninde şimşeklerin çakmasına, içinin buruk bir şekilde ısınmasına sebep olan güçlü söz.
gerçekten garip bir ifade değil mi sevgili yazar. böyle derinden gelen yumuşak bir koku gibi adeta. peki şu an aklından geçen kişi de seni özlüyor mudur acaba?
