o kadar uzak olmasaydın keşke. öpebilir, sarılabilir, saçlarınla oynayabilir,elini tutabilirdim.yağmurun altında birlikte ıslanırdık. birlikte küfrederdik dünyaya.
kimsenin olmadığı bir uçurum bulurduk , öyle bir bağırırdık ki içimizde ki tüm canavarları serbest bırakırdık. rahatlardık. birlikte en sevdiğimiz filmleri izlerdik, kitaplar okurduk. her zaman birlikte vakit geçirirdik. tartışırsak eğer , tartışmanın tam ortasında "seni çok seviyorum" derdik birbirimize. o cümle tüm tartışmayı unuttururdu.
bir yer bulurduk , sadece ikimizin bulunabileceği bir yer. uzanırdık çimenlerin üzerine , bulutlara bakıp hayal et oynardık. sonra sıkıca sarılıp , öperdik birbirimizi.
yeri gelince dost olurduk. sen anlatırdin ben dinlerdim, ben anlatırdim sen dinlerdin. moral verirdik birbirimize. hep zor günlerimizde birbirimizin yanında olurduk. bir söz verirdik " seni asla bırakmayacağım" . ya adam akıllı sözümüzü tutardık ya da korkaklık yapar bırakıp giderdik birbirimizi. ama ikimizde bilirdik 2. seçeneğin baştan elendiğini.
şu an bana uzaksın, neden? haksızlık bu hem de çok fazla haksızlık... sevdiğin kişinin yanında olamaması acayip batıyor. ama ben şunu çok iyi biliyorum " mesafeler , sevmek için engel değil." çok sevmek için bir engel yok ki. ben seni her şekilde severim. hem de çok severim. öyle bir severim ki sen bile bu sevgim karşısında afallarsın.
