arkadaşlarla batak oynamak için gittiğimiz bir mahalle kahvesinde duyduğum cümle. ebru polat'ın klibinin çıkmasıyla birlikte mahallenin bıçkın abilerinden biri kurdu bu cümleyi. cümlenin üstüne biraz düşününce sanıyorum ortaya ebru polat ile yaşanacak bir halvet olma durumununda abinin ne kadar iştahlı olacağını belirttiği bir anlam çıkıyor.
