nazım hikmet'in içinde ikinci bir insan gibi gördüğüdür, seni sevmek saadeti.
kanayan mendildir, soluğundan öpülmüş karanfildir,
bırakıp gitmektir, hastanın sabahı beklediği gibi beklemektir,
gittiğin zaman yıkılan kenttir, bir şehri gözleri kapalı dinlemektir, yine bir şehrin ölümünü başlatmak gibidir,
sevdiğin kadardır, incinen yüreğimdir...
