bence (bkz: seninle yaşlanmak istiyorum) vb. cümleler söylenirken arkada çaldığı zaman ortamın havasını daha bir başka yapacak şarkı. platonik aşıklar da çok dinler. kendimden çok çok iyi biliyorum.
Dilde ezbere düştüğünde anlamını yitiren kelimeler dizilişidir. Sanki konuşurken Cümlenin sonuna sesli bir nokta koyar gibi yersiz bir sonlandırma seçimidir; "seni seviyorum" deyip telefonu kapatmak. asırlardır da dün de bugün de cümle aynı cümledir Ama ses olduğu kalbe, işiten kulaklara göre binbir şekle girebiliyor.
Duyduğumda kalbimin nasrını çatlatacak sese kurulu yıllardır nefsim. En derin uykusuna uzanalı yaşım kadar oldu.
bomboş iki kelime çok sıkıcı.
duyduğum an buz gibi soğurum. her şeyin tadı kaçar. keyfim kaçar. hevesim kaçar.
yasaklı cümle.
nefretin hırsı gücünü tercih ederim.
"Seviyorum demek zordur her zaman
Boş bir laf gibi gelir
Dur söyleme yanlızca bak bana
Gözlerim söyler nasıl olsa
Her günün akşamında
Seni çok çok seviyorum
Gece göz kırparken duvarlara
Seni özlüyor ellerim."
bir kadından duymayalı o kadar uzun süre oldu ki kadınların bu sözü kullanmadığını düşünmeye başladım. başka bir ihtimal de benim dışımda çoğu kişinin duyuyor olması. kadınların aradığı bazı şartlara uymadığım için yalnız kalmak zorundayım ve kalbim yok ya, bu yüzden boşverin. siz şartlarınıza uygun erkeklerle çıkıp sevişin. ben bir şey hissetmiyorum nasıl olsa.
bazı erkeklerin duymaktan bıktığı, bazı erkeklerin ise hasret kaldığı söz. kimler olduklarını da hepimiz biliyoruz.
Sehl-i mümteni sanatı gibi bir sözdür günümüzde. Söylemesi kolay görünen ama anlamı derinlerde, kalpte saklı olan sözdür. Ancak anlayanadır tabii bu.
Sehl-i müşteri, söylemiş olarak kolay olan Ancak anlam olarak ziyadesiyle dolu ve söylenebilmesi için bilgelik gerektiren söz söyleme sanatıdır. Özellikle Yunus Emre ilahilerinde buna sıklıkla rastlanılır.
yanında parantez içinde "sonsuza kadar" varmış gibi anlaşıldığı için insanlar söylemekten korkuyor. özellikle ilişkinin başında falan hemen söylenmez deniliyor mesela.
ya da çok söylenince, sağdan soldan "bu cümlenin de içi boşaltıldı, seni seviyorum demek bu kadar basit mi olacaktı?" falan gibi şeyler söyleyen insanlar türüyor. kulaklarımla duydum çok garip geliyor bana. bunun içi dolusu ne ki? dolu olanı ne anlama geliyor? insan samimiyetle sevdiğine sevdiğini söyleyebilir. bu çok büyük bir olay değil. çok büyütülünce aynı zamanda kişiye asla aksini düşünememe sorumluluğu da yüklüyor. özellikler erkek bireyler (yazık) çok dertleniyor buna " seni seviyorum" demekten korkuyorlar. sanki söylediği anda kelepçeyi takıyorlarmış gibi... fakat doğru, takıyorlar da. bazısı da kendi kendine takıyor.
sanki " seni seviyorum" demek "sen ne kadar iğrenç bir insan olursan ol, artık ben bir kere bu cümleyi kurdum ya, benim kalemim kırıldı. hep seni sevmek zorundayım." anlamına geliyormuş gibi bir anlayış ortaya çıkıyor ikili ilişkilerde. halbuki sevme eylemi şimdiki zamanda, ben şu anda olduğum kişiyken ve sen şu anda olduğun kişiyken gerçekleşiyor. yarın seni sevmeyebilirim. ben değişebilirim ya da sen değişebilirsin bunun önemi yok yine de şu anda seni seviyorum demektir bu. zaten bunun da heyecanı buradadır. bakalım yarın da ben bunu böyle aynı şiddette sevecek miyim? öbür gün ne olacak diye heyecanlanır insan. evli de olsan bunun böyle olması şart. yoksa "bir yastıkta kocayacağız sadece onu seveceğim." diyerek insanın kendi kendisine şart koştuğu olasılıksızlık sevgi değil kaygı getirir. kaygı cehennemdir. her türlü olasılığa karşın sürekli seçimini yinelemek her gün seviyorum diyebilmek -aman hiçbir baskı altında kalmadan- eğer mümkünse belki içi dolar sevginin. sanmıyorum ama.
