Sana uzak kentlerden birinde, zamanın bir yerinde,
Seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi.
Onca zamanın üstünde, eskimeyen bir düşüncesin şimdi.
insan hergün anımsar mı aynı gözleri ?
Seni seviyordum ve senin haberin yoktu.
Saçlarını izliyordum uzaktan,
Kulağının arkasına düşüşü ve burnun,
Herkesten başkaydı işte.
Güldüğün zaman yukarıya bakardın;
Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı.
Ne güzeldiler, sen bilmiyordun,
Ben seni seviyordum..
Kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler
Duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu
Geri dönüyordu, çoğalıp.
Senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum herşeyi,
Herşeyi erteliyişim oluyordun,
Kalp ağrısı oluyordun,
Birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun.
Mevsimler değişiyor ve büyüyorduk,
Dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyorduk
Ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk,
Cesurduk.
Ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu
ve kızmızıydı bütün karanfiller.
Ben seni seviyordum, sen bilmiyordun..
Sevinçlerim oluyordun arasıra, sen hiç bilmiyordun.
Sonra, herhangi biri oldun,
Bütün sevinçlerim bittikten sonra.
Yağmurlar yağdı serin haziran akşamlarına.
Derken bir gün, uzaktan gördüm seni.
Saçların bana inat, başın herşeye meydan okuyarak,
işte yine aynı,
Kalbimi acıttın, her zamanki gibi.
Değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun.
Şimdi bunları anlatsa sana birileri, kim bilir,
Ya da boşver, bilme en iyisi...
karsi taraf yaninizdayken ya da ona ulasabilecekken, seni seviyorum demek zor gelir. belki de kendinize bile itiraf edememissinizdir o donem. uzerinden aylar, yillar gecer. "o" akliniza her dustugunde, kucuk bir cuce kafanizin icinden firlayiverip onunuze gelir. size "neden o zaman, sevdigini soylememistin? simdi telafisi de yok? neden hala onu dusunuyorsun?" diye sorar ve kaybolurken de sizi dusunceler alemine dogru yollar.
ilk once "yo silemem onu, benim icin cok onemli, degerli" dersiniz. birlikte yaptiklariniz surekli gozunuzun onune gelir. bundan cesaret bulursunuz, ne de olsa batti balik, yan giderdir ve bir anda kendinizi telefonda onu ariyor olarak bulursunuz. iki uc "merhaba, nasilsin" cumlesinden sonra konuyu eskiye goturursunuz ve dudaklarinizdan "ben o zaman seni seviyordum" cumlesi dokulur. karsi tarafin "hadi gel tekrar deneyelim" demesini beklemezsiniz, hatta "keske o zaman soylemis olsaydin" demesini de istemezsiniz. sadece sussun dinlesindir. zaten telefonu kaptirken de "aklima geldin birden, soylemek istedim. sacmaliyorum zaten" dersiniz.
iste o konusmadan sonra daha kolaylasir unutmak. onun susmasina, sizin onu aramaniza bir sure kizarsiniz. sonra da zaman ilac olmaya devam eder yaraniza.
belki o yara tekrar acilacak; ama acmamasini, actirmamasini bilmek insanin kendi elinde.
gerçekte hiç sevmemiş, hiç değer vermemiş ve sadece kendi egosunu düşünmüş insanın, günün birinde içine doğan acının tercümesi olan cümle. keşke lafının dudaklara gelmesine sebep olan, uykuları kaçırtan, karşı tarafın gösterdiği ilgiye, yakınlaşma çabasına yarım saatlik bekletmelerle karşılık verenin vicdan azabı.
sever insan, bazen içinde sıcak bir şeyler olur ama sevdiğini anlayamaz. gün gelip de o sevgi kapısını vuracaktır, beklemediği bir zamanda duvarlar arasına hapsedecektir onu, anlam veremediği bir şekilde elini telefona, msn' e götürecektir. ancak karşısında kırılmış bir kalp vardır ve hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır.
seni seviyordum; bir anlamda egoist kalbin günah çıkarmasıdır. hep kendi çıkarını düşünen ve arkadaşlık ilişkisine aldırmazlıkla, kırbaç gibi bir ilgisizlikle girenin kendine verdiği cezadır.
egositlik yapanın, karşı tarafın verdiği değeri görmeyenin hakettiğidir!
kalpten kopmayı, kanatıp yara açmayı bilmiş eskilerden bir sevene hitap cümlesidir. bir kez olsun dinlememesine, inatçılığına, egoistliğine rağmen kalp kanatılarak sevilmiş ikinci şahsın zehir kusan cümlelerinde, saflığını gitgide yitirmesini ifade edendir sevginin. acı dolu bitişlerde bile hala suçlamayı başarabilen sahte sevenlere uygun düşendir. oysa ki onun ağzından çıkan her lafa, sempatikliğine kurban olmuşsunuzdur. onunla geçirdiğiniz zamana doyamamışsınızdır, o ise başka bir sevgiyle ezmiştir sizi, tuttuğu gibi savurup paramparça etmiştir. kalpsizliğini sergilemekten asla kaçınmamış, pişkin tavırlarıyla sizi şaşırtmıştır. ayrılık anını hazırlar o, aynen şöyle dersiniz o zaman: ' sevdiğim o muydu? '
seni seviyordum dersiniz çaresizce, egosunu aşamadığınız yalancı sevgi uzaklaşırken, acımasızca terkedip giderken, iki damla yaş süzülür gözlerinizden.
hiç söylenmemesi gereken bir cümledir. yani geçmişe mazi derler... ayrılmışsın unutmuşsun gitmiş... gidip de seni seviyordum demenin bi anlamı yok ki... ne hali varsa görsün deyip, önünüze bakmak çok daha mantıklıdır. (bkz: arkasına bakan önünü göremez.)
bünyenin şimdiki zamanda yaşadığı imkansız aşkın gelecekteki tasviridir bu şiir. gecenin bu vaktinde beni benden almıştır.
Seni seviyor(d)um ve senin haberin yok(tu).
Saçlarını izliyor(d)um uzaktan,
Kulağının arkasına düşüşü ve burnun,
Herkesten başka(ydı) işte.
Güldüğün zaman yukarıya bakar(d)sın;
Yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin var(dı).
Ne güzel(di)ler, sen bilmiyor(d)sun,
Ben seni seviyor(d)um...
iclal aydının insanın sevdigi söyleyememesi ve bu insanın çektigi acıları çok güzel anlatmış olması , bizzat yaşanınca degeri daha da anlamlı hale gelen şiiri
yitip giden sevgiler ve sevdigini söylememnin acısını anlatan mükemmel şiir. bu şiirden etkilenenler için hayatımın kadınısın filmi tavsiye olunur. bide burada anlatılanları yaşamızsanız o zaman hayatınızın en etkili 2 şeyi olurlar.
