bu başlığı sana yazıyorum, sana seni nasıl sevebildiğimin mantığı olmadığı halde kısa bir açıklamasını yapabilmek ümidiyle, ama sen okumayacaksın o ayrı mesele. Seni ilgilendirmeyen bir konuyu okumaman daha iyi zaten, bu yüzden sordun soruyu aldın boruyu da zaten.
bana "beni nasıl sevebiliyorsun, yıllardır görmedin bile?" diye sordun.
seni nasıl sevebiliyorum, memen bile yok hakkaten.
leblebiye leb deyişinden anlıyorum ve seviyorum seni.
sorulara verdiğin cevaplardan ruhunu okuyorum. belki de dürüstlüğünü seviyorum. seni öyle ajite metinlerdeki sevgiler gibi sevmiyorum ben.
öyle minnoş minnoş, salya sümük değil yani.
hakikatini seviyorum.
bakışındaki derinliği seviyorum. bu derinliği kavrayabilen bir bakışa sahip olmak gerekiyor bunun için, onu bilmen lazım ama bunu anlamak için.
sanatındaki azmi seviyorum.
söz gelimi, meme sapığı yazarların şiirlerindeki derinlikten fazlası olmuş olduğu için, artık hayallerine nasıl sarılıp ruhunu ortaya koyduysan, vakt-i zamanında.
bu soruya cevap olarak kısaca "beynim seninki gibi çalışmıyor" diyebilirdim.
ama şöyle benzetme yapayım (bkz: limonlu pastanın sıradışı hüznü) gibi biraz.
benim sıradan sevgim.
bunlara "şizofren" diyen doktorlar olmuş, 50'li yıllarda. onlara ne önerelim biliyor musun beraber, boşver; güzel kafalarını yormasınlar ve memelerle meşgul olmaya devam etsinler...
tanım: karşılığında boru getiren bir nasıl sorusu.
