Aga ben geçen sene istediğim bölümü en başarılı şekilde veren bir amerikan üniversitesini kazandım. Param yok diye gidemedim. Bi de o ara dolar fırladı ben bu lanet ülkede sıkıştım kaldım
şu an için odamda uçan kafam kadar böcek, kelebek artık hangi haşaratsa. yarım saat kovaladım, şimdi tavanda biryere park etti. uzansam uzanamıyorum, uzanmasam içim rahat değil. bu durum beni mahvediyor şu anda.
hayatımda tek bir yanlış ata oynadım. o da yaşadığım ülkenin t.c olduğunu unutmamla oldu. bütün başarısızlıklarım ve başarılarım bir plan ve ihtimal dahilindeydi. zaten beni bilen bilir düşünmeden iş yapmam. her neticede bir b planım vardı.
t.c bütün yedek planlarımı ve alternatif vizyonlarımı götüme sokup yetmezmiş gibi bir de beni parasız bıraktı. parasız bırakmayı bırak kendine borçlu çıkardı. al şimdi yeniden başla dedi.
başlamadım bende. öyle geçiyor son bir kaç sene. durarak.
babamın bana bu yaşıma kadar zerre sevgi göstermediği hâlde çocuklarım benden niye nefret ediyor deyip anneme sövüp onu suçlaması. sanırım bu içimde bir umutla yeşeren son birkaç çiçeği de yok etti.
Herkesi mahveden; uc asagi,bes yukari aynidir ..
Yeterince Akıl barindirmayan ve nasil kullanilacagini tam olarak bilemedigin bir zeka + üşengeçlik ve cesaretsizlik.
insan;
1. kendine bir hedef belirler,
2. hedefine ulaşmak için uğraşır,
3. hedefine ulaşırsa mutlu olur, ulaşamazsa ben elimden geleni yaptım der, içi huzur dolar.
o zaman benimkisi "hedefsizlik sendromu." öyle ya; hedef yok, haliyle; hedef için çaba yok, sonuçta; mutluluk yok, huzur yok.
durumu bir cümlede ne güzel ifade etmiş, ünlü fransız deneme yazarı Montaigne, "hedefi olmayan gemiye hiç bir rüzgâr yardımcı olamaz."
