insan;
1. kendine bir hedef belirler,
2. hedefine ulaşmak için uğraşır,
3. hedefine ulaşırsa mutlu olur, ulaşamazsa ben elimden geleni yaptım der, içi huzur dolar.
o zaman benimkisi "hedefsizlik sendromu." öyle ya; hedef yok, haliyle; hedef için çaba yok, sonuçta; mutluluk yok, huzur yok.
durumu bir cümlede ne güzel ifade etmiş, ünlü fransız deneme yazarı Montaigne, "hedefi olmayan gemiye hiç bir rüzgâr yardımcı olamaz."
Herkesi mahveden; uc asagi,bes yukari aynidir ..
Yeterince Akıl barindirmayan ve nasil kullanilacagini tam olarak bilemedigin bir zeka + üşengeçlik ve cesaretsizlik.
babamın bana bu yaşıma kadar zerre sevgi göstermediği hâlde çocuklarım benden niye nefret ediyor deyip anneme sövüp onu suçlaması. sanırım bu içimde bir umutla yeşeren son birkaç çiçeği de yok etti.
