vardı benim böyle bir iddiam, oldu evet. aslı şudur ki kimse kimseyi, hiç kimse gibi sevemez. imza gibi bir şey bu sevmek işi, kimisi ölür gibi sever, kimisi öldürür gibi. ama temelde evet kimse kimseyi bir başkası gibi, bir başkası kadar sevemez. ben hep derim, iyi severim ben, baksanız aslında huysuz aksi itin tekiyimdir, o kadar meşgulümdür ki kendimle hayatımda bir başkasına bir götlük daha yer yok sanırsınız. o kadar ifadesizim ki konuşamam, güzel bir şey duyamazsınız benim ağzımdan, davranamam ben. bir an gelir, mesela bir kalabalıkta ya da bir içki masasında gözüne takılır sevdiğiniz, çok küçük bir hareket, bir mimik, belki ağzına bir lokma peynir atar rakının üstüne, belki deli gibi güler bir başkasının anlattığı bir hikayeye, benim gözlerim kilitlenir, sarılsam kemiklerini kıracağımdan korkarım, öpsem bir daha bırakamayacağımdan dudaklarını, o an göz göze gelirsiniz, işte seni seviyorum diye bağırmam gereken o an ben rakı kadehime saldırırım. güzel şeyler duymak güçtür benden, ben sözlere inanmamayı öğreneli çok oldu çünkü, yalan söylemeyi bırakalı da. sevgisizim ben, o kadar bencilim ki kendimden başka bir şeyi sevemiyorum, işte o yüzden sevdiğim herkesi kendimin bir parçası yapıyorum ben, işte tam da bu yüzden sevdiklerimi deli gibi seviyorum. herkes sever, herkesten farklı ama benim gibi değil, ben başkaları gibi sevemem çünkü az o sevgi bende, çünkü sakatlanmış benim sevgim, çünkü hastalıklı. attila ilhan diyor ya " ben ki yaşadıklarımı büyük dinler gibi yaşıyorum" diye ben dinden geçip tanrım yapıyorum, sonra da karşısına geçip "sana inanmıyorum" diyorum. az seviyorum ben, o yüzden kimseyi kimse gibi sevemiyorum, benim gibi seviyorum ben. bazıları anlıyor bazıları gidiyor bazılarından ben gidiyorum. yine de her birini en az kendim kadar seviyorum. herkes bir biçim sever bir başkasını, daha fazla sever, daha iyi sever, ölümüne sever, durmaksızın sever belki, ama kimse kimseyi bir başkası gibi, bir başkası kadar sevemez. sevgi sevdiğiniz kişinin sizdeki yansımasıdır, her yüze farklı düşer. seni kimse benim kadar sevemez, ben seni asla bir başkası kadar sevemem, sen beni asla benim kadar sevemeyeceksin, karışık değil mi hep bu işler?
çok iddialı bir söz, o değil de buna inananlar var. onları da ayıplamıyorum tabi ama gereksiz cümleler. sade sevmekte yeter abartmaya gerek yok. sonuçta iki insan birlikteliği oluyor aşk ve herkes sevebiliyor.
