çok sevdiğin insanın sana olan yaklaşımın zarf tümlecinden ibaret olmasıdır. sevince kendine yalandan dünyalar kuruyorsun. sanıyorsun ki her dediğine evet diyecek. yok ya sanmıyorum. her dediğimi sonuna kadar dinleyecek ki evet ya da hayır diyebilsin. kulak lazım, sabır lazım, saygı lazım.
önce geldi. o zaman çok mutlu olmadım. hiçbir şey hissetmedim. benim için değil kendisi için geldi. bi heycanım oldu. sonra ben gittim. ondan sonra bir daha hiç gelmedi. yani bi kere gelmiş oldu. bir daha gelmeyeceğim demeden sadece bi defa gelebilirsin. hiç gelmeyebilirsin.
"sadece bi kere gittim, ayıp olmasın" diye de çevrene kendini kabul ettirmeye, kendini kantdırmaya, beni yok sayarak kendini avutmaya da çalışabilirsin. bunlar senin kendine ve seni seven bana olan saygını gösterir.
seni sevmekten başka bi işi olmayan insanı sadece bi kere görmüş olmak, onun ne gibi değişimler geçirdiğini, fiziksel ve ruhsal halini, seni hayatının neresine koyduğunu merak etmeden, çağırdığında o lanet ayaklarına ayakkabılarını giyip gelmeden nasıl yaşıyorsun merak ediyorum. aslında o merak senin içini yiyip bitiriyor biliyorum. ama gururundan burnunun ucunu göremiyorsun.
olayın benimle ilgisi yok. herkesin ayaklarını yerden kesen şeyler senin bitimin olmuş kızım. sen kimseyi sevemezsin. sever gibi yapma. eğer ben hayatında olsaydım seni bu hastalıktan yüzde yüz kurtarırdım. kendim için değil. önce senin için. sevebilmen için. ama sen bi defa gelenlerin insanısın. nafile.
şunu ve değişmeyeceğini iyi bil: senin yüzde seksenin gurur geri kalanın da "hayır"...
