Eve misafirliğe gelen muhtelif teyze kişilerin evin ufak, sevimli çocuğunu sevmeleri esnasında kullandıkları söylemdir. Çocuğun küçük çapta bir tedirginlik yaşamasına sebep olur. Çocuk:
''nan sevimliyim diye her beni sevenin evine gidip onun çocuğumu olmam gerekiyor'' diye bir telaşa kapılır. Ve korkulu gözlerle annesine bakar.
annemin 14 aylık yeğenime söyleyerek çocuğu ağlattığı cümle.
çocuğun daha bu tatsız söylemin gerçek olmadığını , gerçekleşse bile 14 aylık veledin bizim eve gelip bizim çocuğumuz olduğunda bizim sabrımızı çok zorlayacağı için maksimum bir hafta sonra migros poşetine konulup camiye bırakılacağını idrak edecek nöronları yok.
Çocukluğun en büyük kabusu. Hele ben küçükken o kadar yabani o kadar utangaç ve ana kuzusuydum ki osmaniye de yaşarken bir günlüğüne dayımlarla adanaya girmiştim. Bütün gece uyumayıp ağlamıştım. Sabah erkenden eve geri götürmüşlerdi beni zavallılar.
Genellikle kalkan misafirin tam kapıda ayakkabılarını paltosunu giyerken başlattığı muhabettir.
Insan tam içinden oh be gidiyolar kurtulduk sonunda derken misafirler mutlaka kapıda daha fazla ayakta tutmak için bu muhabbeti başlatırlar.bi daha ki sefere inşallah"diyen anne ile misafirlerin gülüp gitmesiyle son bulan muhabettir.
küçükken hep denirdi lan hala hatırlarım bide anneni mi çok seviyosun babanı mı diye sormuştu babaannem sen hangi oğlunu daha çok seviyorsun deyip kendi silahıyla vurmuştum onu.
