hınk demiş burnundan düşmüş söyleminin biraz daha kabaca olan ama daha samimi olan şeklidir.
bu durum ile ilgili anım.. yine bir gün işe gitmek için sabahın köründe evden çıktım. rüzgâr eşliğinde yağmur yağıyordu. otobüse yetişmek için hızlı adımlarla yürüyordum, yetiştim ve bindim. metrobüse geldiğimde karşılaştığım olay tam da böyle bir olaydı. tam kapının açılacağı yere mıhlanmıştım ve önümde iki kişi vardı. yansımaları metrobüsün kapısından ayan beyan belli oluyordu. hayır, olamaz dedim. yok, yok oha dedim yalan olmasın. bu iki kişi baba oğuldu, ana oğul değil ama olsun. tıpatıp aynılardı. adama dönüp, abi sen bu çocuğu sümkürdün herhalde, çok benziyor sana diyecektim ama yanlış anlaşılma ihtimali ile kötü sonuçlar doğabilirdi. nitekim iki kişilerdi ve kızdıkları vakit ağzımı burnumu kırabilirlerdi. o yüzden onların binmesini bekledim ve diğer metrobüse bindim. huzur içinde işime gücüme başladım. bu sefer dayak yememiştim ama nihayetinde özümde dayak yemeyen bir insanımdır.
