sarısını, kırmızısını ve yeşilini bilmem tek bildiğim şu, her ay bir yevmiyesini kestiği işçiye 1 yılda 12 yevmiye tutarında zam alamayan sömürge, işçiden yana görünen aylarca kapalı kapı arkasında bedava kabadayılık yapıp enflasyon oranında zam alıp gövde gösterisi yaparlar, bizim salaklarda bunlara alkış tutarlar.
Turkiye'de sorgulanmasi gerekendir. Bu amina kodumun sendikasinin bir de on bin lira, on beş bin lira işçinin maaşından kestirip maas alan yöneticileri var, ondan sonra bu adamlar geciyo kamera karsisina, 75 milyon insanin gozunun icine baka baka soma maden ocağını övüyo, oradaki güvenlik tedbirlerinden bahsediyo, aklamaya çalışıyo. Neredeyse ölen madencileri suçlayacaklar. Amk insallah bebeginiz colugunuz cocugunuz ölür geberir bu haram paralari yerken.
bursa'daki çoğu fabrikanın kapatılmasıa sebep olan işçi örgütlerinin adı. bütün işçiler çıkarıldıktan sonra koruyun artık haklarını. tabi sendika başkanları jipleri aldılar bu esnada, onlar sağlam. sırada kapatılacak yeni fabrikalar var.
Düzgün işlese iyi bir şey. Türk tipi sendikacılık saçmalıktır. Benim hakkımı korumak için neden para bekliyor bu şeref yoksunları? Başımıza bir ağa yetmiyor gibi ikinci bir ağa da sendika yöneticileri geçiyor. Sorun bizim insanımızda. Her yerde başımıza bir çoban arıyoruz.
türkiye bir buzdolabıdır.
içine koyduğunuz şey ne kadar iyi olursa olsun, bir süre sonra bozulmaktadır.
staj yaptığım fabrikanın işçileri, staj yaptığım dönemde sendika değiştiriyordu. son derece ağır şartlar altında çalışan, zehirlenmemeleri için zorla ayran içirilen işçilerden birine, neden sendika değiştirdiklerini sordum. "bu daha iyi" dedi. "kıbrıs'ta otelleri var, her yıl kurayla 6 işçiye tatil yaptırıyorlar".
12 eylül sonrası türkiye'de faaliyet gösteren sendikalar, dönemlerinin iktidarlarıyla paralel bir çizgide yol almıştır. tüm türkiye jaguar hediye edildiği için özal'ın damadıyla dalga geçerken; sendika ağaları aynı jaguar'a binmekte gecikmemişti. jaguar'ın devede kulak olduğu tek ülke türkiye'dir.
hükümetle veya işverenle yapılan pazarlıklar kapalı kapılar ardında yapıldığı, pazarlık tarafları aynı kumaşın farklı gömlekleri olduğu için; kaybeden her zaman işçi, kazanan her zaman taraflar olmuştur. yapılan, masa etrafındaki sendika ağalarının bir sonraki seçimlerde kaçıncı sıradan aday olacağı pazarlığıdır. pazarlıklar da uzun ve çekişmeli geçer. bir haftadan önce bitmez. ankara'da neden bu kadar çok pavyon var sanıyorsunuz?
sendika demek, grev hakkı demektir. işvereni zor durumda bırakarak, istediklerini almak. son zamanlarda birkaç günlük grevler dışında doğru dürüst grev yapan sendika duydunuz mu? duyamazsınız, duyamayacaksınız. grev süresince işçinin parasını sendika ödediği için, toplanan paraları ankara pavyonlarında üç beş ağa baş başa yemek varken; grevle kimse uğraşmayacaktır.
türkiye bir buzdolabıdır.
içine konanların çoğu çürük olduğundan, sağlam olanları da kokutmaktadır.
HAK SAVUNUCULUĞUNU TÜZÜKLER ÜZERiNDEN YAPAN KURUMLARDIR. ACABA "HAKKINI SAVUNDUKLARI KESiMi BÖLEREK EN BÜYÜK KÖTÜLÜĞÜ SENDiKALAR MI YAPIYOR? DiYE SORMUŞLUĞUM VARDIR. günümüzde sendikaya üye olmak sadece bir salon hareketine dönüşmüştür. son dönemlerde bir iş başardıkları görülmemiştir, tepedekilerin ekmeğine yağ sürmekten başka.
kuruluş ve tüzüklerindeki amaçlar doğrultusunda işçi haklarını işverenlere karşı savunurken paraya para demeyen işçinin kanını emen kurumlar...
genellikle her işçinin günlük maaşı kadar aidat alırlar her sendikalı işçiden... sonra bunlar zam dönemleri işveren ile göstermelik masaya otururar ve enflasyon oranında bir zam ile anlaşırlar... bir de sabun, havlu, elbise, cüz-i bir çocuk yardımı gibi şeyler almasını sağlarlar işçinin... başka da bir işe yaramazlar...
işçiden işverene karşı kendilerini savundukları için, işverenden de kritk dönemlerde oranları abartmaması için para alırlar... alayı mercedese biner, fıstık gibi evlerde oturur... biz de %5 zam alırız...
ne diyoruz? yaşasın kapitalizim, yaşasın işçilerin sömürülmesi...
işçi temsilcilerinin elleri cebinde hergün iki saat kafadan izinli olmasına, her yıl bilmem kaç liralık elbise yardımı almasına, başkanlarının zırhlı son model araçlarla gezmesine ve bunların işçinin maaşından her ay kesilen ücretle yapıldığı, türkiye'de hemen hemen her şey gibi çıkar amaçlı kullanılan organizasyon.
işverenler, herkesin harranlı olmasını istiyor ama sendikayla da dirsek temasından kaçınmıyorlar. sendikalar da işverenlere bayılıyorlar. Türkiyede sendikalar güçlüyü seviyor.
