bu başlığa yalnızca "evet" diye cevap verebilirim ama şunu da eklemek istiyorum etrafımda kuru bir kalabalık olacağına yalnız kalıp her şeye yeniden başlamayı tercih ederim.
Yoo istesem de yalnız kalamam ki. Yanımda birileri hep var ve ne yaparsam yapayım olmaya devam edecekler. Tamamiyle yalnız kalmaktan hiçbir zaman korkmadım hatta zaman zaman bunun için çabaladım. Bu zamana kadar yalnızca kalabalıklar içinde çekilen yalnızlıktan korkmuşumdur. O da her korktuğum şey gibi başıma geldi. Hem de baya uzun bir süre önce geldi.
Farkinda olmadan sevmedigi biriyle birlikte olan ve olunca da mutsuz oldugu halde birlikte oldugu insandan ayrilmayan kisinin yuzune soylenen dost gercegi. Cunku sevdiklerini saniyorlar. Halbuki en basindan beri birbirini seven yok. Gordugum tek sey yalnizlik korkusu. Sevginin ne demek oldugunu kavrayamamis insanlara bu kavrami nasil anlatabilirim?
"insanlar yalnız kalma konusunda umutsuzluğa kapılıyor ve bu yüzden evleniyorlar. iyi ama bu sevgi mi? şöyle demek daha uygun diye düşünüyorum: bu ben-sevgisidir." Demis soren kierkegaard.
