sevgimi abartmadan göstererek, benim ben için gerçekten değerli ve öenmli olduğumu, kaybetmekten ne kadar çok korktuğumu kaybetmek üzereyken değil de çok daha öncelerinden anlayarak ona göre davranırdım. baqşkaları için beni kırmaz, hayatımı benimle geçireye tam anlamıyla karar verdiysem ona göre davranır, saygımdan ve sevgimden en ufak bir esirgeme göstermezdim. ve ben konuşurken kesinlikle beni dinlerdim. ben zaten başkaları konuşurken de dinliyorum başkalarını. dinliyor gibi görünüp dinlememek ya da lafı bitsin diye acele ecele "eeee, yaaa, evet evet" gibi cümleler kullanmaktan kaçınırdım. zira ben buna çok gıcık olduğumdan ben olsam bana ulaşmaya çalışırken bunları yapmazdım. ve ruhumun en karanlık noktalarını bile ele geçirirdim. ah ben yokmuyum ben...
telefondan ya da internetten veya bilimum teknolojik araçtan olmazdı bu. karşıma çıkıp yüzyüze konuşmam gerekirdi. ama şimdi yüz vermeyen bir insan olduğum için de korkardım, çekinirdim. ama olsun ben zoru severim zaten. kendim de zorum. oha resmen kendimle uyum içerisindeyim.*
gariptir cevabı olmayan bir soru bu şahsım tarafından. düşünüp de bulamadığım cevap bir türlü yaratıcılığımla birleşerek aklıma gelmiyor. ben olsam gerçek bana ulaşmak için taktik yapardım herhalde. ne kadar çok içimden geldiği gibi davranırsam maskemi o kadar çok kalınlaştırmış olurdum belki, çünkü korkağım...
