yaşayan bir ölünün penceresinden bakıyorum hayata..
fakat, sen yine gelip o pencereme, o nemrut yere geliyor ve bana görünüyorsun, o tahta pencereyi bile dünyanın en değerli şeyi yapıyorsun, sonra insanlar bana neden evimde tek bir pencere olduğunu soruyor !
yağmurlu bir akşamdı, senden tek bir telefon bekledim, lanet olası tek bir telefon ! gece boyunca telefon çalmadı,sen de gelmedin zaten. bir an sinirlenip "adın batsın" dedim. dayanamayıp tekrarladım yine,"adın batsın" ! o geceden sonra ben hiç gündüz görmedim, zannedersem adın battı.
ve insanların sorular sormasından bıktım, onların yüzleri yerine seni görmekten bıktım, onların yüzlerini senin yüzünde görmek istemiyorum, kim ister ki en büyük düşmanının, en kanlı bıçaklı hasmının sevdiceği olması ?
insana gerçekmiş gibi geliyor bazen, korkutucu olmasının tek sebebi bu.
sen güneş gibiydin.. gündüz vardın gece yok, ve gece yerine gelen yıldızlar ise bir türlü senin yerini alamıyorlar, bu yüzden lanet olası karanlıktan nefret ediyorum, belki de sen hep kalbini cocukların uzanamayacağı yerlere sakladığın için hiç bir zaman sana ulaşamadım..
kanıma o kadar cok karışmışsın ki, gün olur da allah korusun, bana bir şey olursa kan kaybından değil, sen kaybından ölürüm ben, bilesin...
açtım rakımı. yanıma klarnetçiyi çağırdım. çaldırdım en güzel türk sanat müziği şarkılarını.
sana da bir kadeh doldurdum. sevmezsin çok rakıyı. ama içersin benimle yine de. hatrım için..
ne kadar içtiğimi o gece bilmedim hiç. önemi de yok miktarının.
anımsıyorum ama, her sigarayı içime çektiğimde, her kadehi yudumlayışımda seni andım. seni hatırladım.
çıktım gittim ordan. bilmediğim mahallelere, bilmediğim sokaklara.
kendimi bilmediğim insanların koluna bıraktım. onlarla konuştum. onlara dert yandım. onlara ağladım.
bayıldığımı söylüyorlar. adını sayıklamışım sürekli.
annem gelmiş. doktora götürmüşler beni. alkol koması falan değilmiş.
sensizlik başıma vurmuş.
yine, sonradan anlattılar.
sen kaybından ölmek buymuş.
