ta şurandaki sızı ne o zaman kamil. istemeye istemeye istencime istenç kattın. avuntu göt gibidir her kuşun ayağına göre yorgan uzatılmaz. beni görmezden geldin diye uçağı kuş mu sandın sevdim kırdın kalbimi taş mı sandın geliyorum bahara olmaz iş mi sandın tey tey.
insanın mutluluğunun da, mutsuzluğunun da kendinin yarattığı bir ruh hali olduğunu iddia eden bir düşüncedir. doğrudur. örneğin bir durumu ele alalım: sevgilinizden ayrıldınız, mutsuzsunuz... sizi mutsuz eden sevgilinizden ayrılmanız değil, bu olayı kafanıza takıp kendinizi mutsuz etmenizdir. bakış açınızı değiştirirseniz, olayları daha farklı algılayabilirsiniz.
bir de özlü söz vardır bu konuyla ilgili: iki adam hapishanenin penceresinden dışarı bakmış. biri çamur görmüş, öteki yıldızları.
aklı başında olan, hiç kimse bilerek üzülmeyi istemez...
özellikle!...
ortalıkta vampir kan emici gibi dolaşan; insanların üzüntüsünden beslenen "sadist duygu sürüngenlerini" yanına yaklaştırmadığında asla üzülmezsin...
içinizdeki pozitif enerjiyi açığa çıkartın hamna su katayım. güç sizin içinizde. bu modernizm zıkkımının zerkettiği şu ukalalığı nereye koysam toz tutmuyor. düş gündemden, düş gündemde. bu ne la. ben istemiyorum beni üzümezsiniz, hadi gelin üstüme korkmuyorum. bırak bu ayakları yemiyorum.
ne demişler üzülmek kaçınılmazsa, zevk almaya bak.
insan denen mahluk, zayıftır. en ufak bir olumsuzlukta, kendini üzmeyi marifet sayar. ve doya doya üzülür. zamanla üzüle üzüle, kalbi katılaşır ve kendi olmaktan çok uzakta bir yerde kalır.
bu dünyada bunu yapmak imkansızdır. toplum gereğidir. bunu yapınca kalender, güvenilmez, sahte olduğunu düşünürler. senin bir savunma mekanizman olduğunu görmek istemezler. onun yerine eleştirirler, sen ona bakma hiç bir şey umrunda değildir onun deyip çok istediğin şeylere engel olurlar. bunu yapmak çok zordur nereye kadar yapabilrsin ki zaten. mutlaka bir gelir senin o kalkanının altına yerleşir ve artık eski sen yoktur...
bir telaşlı ürkek bir kuş sürüden ayrılmış tirtiriyor. üzülebilir mi? zaten üzülecek yerleri ağrıyor. her şey üzüntü ötesi bir çizgi.. küllenen bir ateş yeniden doğduğunda üzülebilir mi? kalmış eskide bütün üzüntü hareleri... alevler bir bakırı kalaylamış yeni...acıya gerek duyguduğun anlara doy ve doyacaksın mozoşist zamanların sonunda. keder; bir tiryakinin sigarası gibi biter aynı sıkıcılıkta. biter hüzünlerin nöbeti bir zerdali bahar dalında...
ne ateşsin yakılacak, ne bakırsın kalaylanacak ne çaresiz bir kuşsun sen. insansın... ey irade ve zamanın küllediği insan:
