1.
-
çamlıca da bir ay gördüm; senindi
birden o nazenin yüzüne indi
gözlerinin yeşil denizlerinden
gülümserdin; has bahçeye dönerdim
bir zamanlar bulutlardaydı başım
bir zamanlar sevdalı bir fenerdim
sabah yalınayak kıyılarında
avuçlardım doğuşunu güneşin
akşamları gemilerden kovulur
hayalini düşürürdüm izime
o sapsarı, günbatımında yanan
saçlarınla sarılırdın yüzüme
dünya bize zindan, dünya bize dar
istanbul olsaydın, ben de gökyüzü
öylece dursaydık sonsuza kadar
ben hangi mimarım, bilseydin eğer
bir lügat yanmazdı böyle ansızın
eriyip akmazdı kanda cümleler
dokun, âh süzülsün alevlerinden
heceler kurusun dudaklarında
harflerinde beni bekle ve ısın
yedi saray kurdum yedi tepede
her gün birisinde uyanmalısın
1. saray
karanlık akıyor sarayburnu’ndan
içinde şiirden bir mumdur zaman
fitilinde duman duman ayrılık
topkapı nasıl da incinmiş bundan
kimindir bu saray, bu sultan kimdir
diye haykırıyor aya irini
ne bilsin, geçerek son nefesinden
ölmüyor, bulanlar gönül pîrini
yerebatan sarnıcı’ndan semaya
hû diye yükselen suyun sesinden
her gece nağmeye dönüyor hayal
al diyor, istanbul mehtabındır, al
2. saray
nakışları nerde çinili han’ın
çemberlitaş hasta bir gezgin gibi
kapalıçarşı’da başlayan yangın
mısır çarşısı’nda eski bir bahar
darağacındayız daha dün gibi
yine kırılıyor bizim aynalar
genç osman bakıyor cam kırığından
surlar yıkılıyor hıçkırığından
yerleş bu saray’a kalmadan kışa
kimimiz şehzade, kimimiz paşa
yollarda bekliyor nice bendeniz
yalnız sana meftun toprak ve deniz
3. saray
sinan mı bakıyor yoksa derinden
süleymaniye’nin tut ellerinden
en içli duayı okusun taşlar
öteye yolculuk kapıdan başlar
bu saray bulunmaz çin’de, maçin’de
sana bir külliye kurdum içinde
kitaplardan oku ruhumu, heyhat
iksirde ölüm var, zehirde hayat
gece masallarda açıyor çiçek
rüya olanda mı, nerdedir gerçek
yiğitleri bir bir uyanır yarın
beyazıt’ta şaha kalkan atların
4. saray
bu sarayın özü dünyaya değer
gölgesi kaybolur havarilerin
ertuğrul gazi’nin kirpiklerinden
damlayan su fatih olurmuş meğer
ürkek sahillere uzat elini
bozdoğan kemeri sarsın belini
mekân kaybolurken görünsün ışık
çözülsün yürekte kalan sarmaşık
dal budak salıyor zulüm ve korku
hüsrana gömüyor o hazin şarkı
yeter söndüğümüz ve yandığımız
garbın ateşine aldandığımız
5. saray
zebun olmayacak artık cihangir
bu saray’a cümle kapısından gir
yanına divit al, can mürekkebi
bir de ben geleyim bir gölge gibi
bırak da, kalbimde haykırıp yazsın
beni divit kadar anlayamazsın
ne haremağası, ne de cariye
destanımı okur bir gün kariye
o mel’un ihanet bilsin ki, vatan
mahrem bir sevdadır, bizi ağlatan
bir gün yeryüzünü sarar bu sızı
piri reis kıyar nikâhımızı
6. saray
bu nasıl çığlıktır, bu nasıl bir âh
minare tutuştu, yandı mihrimah
yıllardır inleyen edirnekapı
bilmez ki, kimindir bu eşsiz yapı
çatlamış, mucize bekleyen duvar
harcında usta’nın gözyaşları var
tekfur sarayı’nda sönen meş’ale
ruhumla tutuşup gelseydi dile
o simsiyah ezberleri bozardı
kıskanmanın tarihini yazardı
lâkin nice rüstem erse murada
buluşamaz ay ve güneş dünyada
7. saray
marmara’da kuşlar uçar kanatsız
gönül süvarisi olur mu atsız
lâle bahçeleri leyla kokunca
çeşmelerden âb-ı hayat akınca
yiğitler çıkacak bin bir köşeden
ordular kalkacak bayrampaşa’dan
haseki’ye ebabiller konacak
avareler bunu rüya sanacak
bir defa dinleyin ağalar, beyler
bu şehrin surları size ne söyler:
gül kokulu bir imandır istanbul
en vefalı imtihandır istanbul
rüya
çamlıca’da yollar gördüm, sararmış
onlar da ben gibi seni ararmış
hâlâ bir civanım on sekizinde
merhem bulmalıyım aşkın izinde
kendi yokluğumda var olmalıyım
savrulmak nedendir, tutunmak niye
ya sultan asmalı beni bir göğe
ya ben bir sultana yâr olmalıyım
ey derûn yurdunda büyüyen ırmak
bileyim, nasıldır güneşe varmak
erimek devlerin dert ocağında
ve yeniden doğmak ölüm çağında
gitmek zamanıdır öteye doğru
çağrı bekliyorum, sade bir çağrı
bir işaret, bir tebessüm, bir melek
ne sen kaldın efkârımda, ne felek
dünya bize zindan, dünya bize dar
istanbul olsaydın, ben de bir seyyah
elele yürürdük sonsuza kadar
nurullah genç
https://www.youtube.com/watch?v=iPaiD63frdw
