bir hatırlatma gibi görünse de özünde yalvarıştır bu.. yarın başına gelecekleri bilen birisinin bunu bir ihtimal değiştirme ya da geçiktirme çabası.. acıya ön hazırlık, ön sevişme..
acı çekmekten, terk edilmekten, üzülmekten, ağlamaktan ve avuçlarına sığmayan sevgisini hak edecek birini bulamamışların "bu son olsun" duasıdır.. "insan sevgi için dua eder mi?" sorusuna; "yalvarıyorya yetmez mi?" sorusuyla karşılık verenlerin son sözü.. son koz işte.. "bunu da söyleyim belki sevgimi anlar ve gitmez" düşüncesinin ürünü.. son ikaz!..
direkt olarak "gitme" diyemeyelerin yeni formülü..
"sen sevme! sevince sapıtıyorsun!.."
tabii ki kalan suçsuz giden suçlu değildir her zaman.. aşırı sevgiden dolayı boğulma tehlikesi geçiren ve bunu bir daha yaşamamak isteyen tüm ilişkilerine can simidi ile girer.. bu "o"nun en tabii hakkı.. buna kimse engel olamaz.. zaten kimse engel olamadığı için değil mi bu uzun, acı ve hüzün yüklü zamanlar..
Sonra;
yanık kokan ciğerleriniz eşliğinde uyanırken parçalanmış gecenin gündüzüne, toplamaya çalışırsınız kendinizi ama ne gerek var ki? akşam yine koşa koşa parçalanmaya gideceksin.. yine yanık kokusu, izmarit, duman, bol miktarda alkol.. kan oranı düşmüş bir beden.. kendinizi parçalama günlerine hoş geldiniz.. buyur ilk adımı sen at.. bir bardak, bir kibrit, tütün.. haydi durma parçala kendini..
- kardeşim
- ne var?
- sen içme! içince sapıtıyorsun!..
- yarım kalmışım, öyle sessizce, bir müze girişinde duran heykel gibiyim sol yanım yosun tutmuş kuzeye bakar şekilde kırdıklarından olsa gerek.. öyle bi kırılmışım ki diğer yarım parçalanmış; kalan harabeyi sergiliyorlar.. kaçamıyorum mühürlemişler sağlam yerimden, biri biraksa bir başkası kaydediyor beni envanterine.. karmakarışık olmuşum..
- içme demiştim!.
- konuşma, dikkatim dağılıyor.. aklımı parçalayamıyorum..
