tuğrul tanyol şiiridir. umut mu umutsuzluk mu okurken içimi kaplayan, bilemedim...
sen elimden tutunca
deniz basardı içimi
sen elimden tutunca, yüreğim
yeşil yosunlara takılıp günlerce
dip akıntılarının peşisıra gitmek isterdi.
günlerce, gözbebeklerini tutuşturan o gizli alevin kaynağını
sorardım kendime.
geceler boyu yolumu arardım zor ve
aşılmaz tepelerde.
sonra ışıklar söner, sonra yıldızlar
düşerdi içimdeki serin göllere.
sen elimden tutunca
ben miydim, yoksa bir başkası
yürüyen seninle...
dalgalara ve rüzgâra basmadan yürüyen.
sen elimden tutunca
bir mavilik çökerdi gözlerime
sonra tüm denizler çekilir
bir orman uğultularla sarsılır
bir güvercin sürüsü havalanırdı
kış bürümüş yüreğimden
sen tutunca ellerimden
avlunun beyaz taşlarına dökülürdü
kızıl yaprakları bir çınarın
ve ben günlerce
o yapraklara gömülüp ölmek isterdim.
panjurları açık kalmış eski evler gibiydik
rüzgârda çarpan, başıboş ve ürkek
sen elimden tutunca
kayaları delip çıkardı bir çiçek.
sen elimden tutunca
yolculuk basardı içimi
külrengi bulutlara takılıp günlerce...
