aslen başlık;
"sen burda dur beni bekle emi. ben patates alıp hemen geliyorum kıpırdama bi yere" diyerek pazarlara özgü o karmaşada gözden kaybolan anne ve bunalıma soktuğu çocuk.
Başlık değil tez konusu aq.
Ha bi de anamın sıkı sıkı tembih ettiği "burda dur ben şimdi geliyorum" dediği için gram kıpırdayamadığım tezgahın önünde, eski türk filmlerinde olan kırmızı pavyon ışıklarını üstlerine üstlerine vurduğu, tavana da kırmızı tente çaktığı için kıpkırmızı gözüken domatesleri gözükmüyor diye pazarcı bunalımdaydı o zamanlar. GEÇEN gittim yine anamla pazara baktım hala orda. "Hiç değişmemişsin" dedim. Baktı suratıma "ene sen. anasının sen burda bekle diye tezgahımın önüne bırakıp gittiği bebe. de hala mı bu tezgahın önüne bırakıyo lan seni anan" dedi bağa. hiç değişmemişti gerçekten. Sahi lan, bu olayı yaşarken yaş 8-9 du şimdi tek ayak çukurda yaşındayım o pazarcı yine aynı. Bi "250 gram fazla geldi abla kalsın mı" soruları bi de saç stilleri değişmiyo abi bunların. Önler kısa enseye doğru uzun bırakılmış ve illa ki o uzun bırakılan tavuk götü tutam, sallanacak tarzda. ehe.
Senin de başına geldi di mi? Seni de anan binbir hileyle getirdiği pazarda bıraktı bi tezhagın önüne Di Mi? Evet de. yoksa hepten bunalıma girecem lan. Evet mi? o halde Yalnız değilsin kardeşim.
nice maymunlar okeyi vurup okeyin üstüne insan oldu, nice insanlar maymun. Nice yeşil çuha serili masalarda evrim atladık, ben bunu unutmamışım. Çocukken çekirdek yerken damağıma saplanan çekirdek kabuğu yarası geçti de bi bu anlarda içime açılan yara kapanmadı. Hala hatırlarım ve her akla düştüğünde birikir gözümde yaşlar. (yok artık, ne oluyo lan bana?çık içimden iclal aydın)
Ne zaman ki evde yalnız kaldım babamın siğaralarından yakacam diye kibritle halıyı yaktım o zaman son verildi çok pis taklit, çok pis fake, çok pis outlet, çakma evde tek başına film çekimim. işte o zaman öldü içimdeki macaulay culkin benim. ondan sonra her Pazar günü, "tek başıma mı gideyim ha yazık değil mi bana, ne bitmez çilem varmış, bi daha bok oyuncak alıcam ben sana gelmezsen gelme" diyerek ciddi anlamda psikolojik travmaya sokup getirdi anam beni pazarlara.
Giderdim hep söylene söylene. Ve elbet "bak uslu durmazsan bıkarıp giderim seni bu pazarda, gördüğün her şeyi istemek yok tamam mı" lafıyla noktayı koya koya.
O koskoca olan laf kalabalığından sadece "bak uslu durmazsan bıkarıp giderim seni bu pazarda" lafını çekip aldım ben.
Ne pazarda oyuncak satan adamın tezgahının önünden geçerken kendimi yere atıp "bunu istiyorum anneeaaa" diye ağladığım için suratımdaki 5 kardeş izinden ders aldım ne de, yine pazarlarda olan lahmacunlardan yiyecem ben diye tutturduğumda ki anamın o lahmacundan da pis bakışından.
Sadece, uslu durmazsan bırakıp giderim seni bu pazarda lafından sonra ezik kaldım...
Aha işte; Her bu lafı duyduğunda o kısacık zaman dilimi ömrünün en uzun anları gibi gelir sana. göz yaşların her an akmaya hazır beklersin uslu çocuk olup ananı. nefesini bile tutarsın korkundan. Diğer çocukların anası gelir de bazen anandan önce ve sen hep, dişleri dökülmüş, 100 metreyi 10 saniye de koşmuş gibi terlemiş pis bi adam gelecek, kolunu kesecek dilendirecek seni sokaklarda sanırsın. Sanırsın ki çok yaramazlık yaptığından dolayı Allah babanın cezası işte bu sana. Daha bi sarılırsın önünde ağlayarak uzandığın oyuncak tezgahından alınmış plastik bebeğe. daha demin anneyle inatlaşılmaz diyerek yediğin yanagığındaki tokat izinden değil korkudan ağlamaya başlarsın. Korkudan torbaların içindeki meyvelerden kemirir güç alırsın. (ye de güçlen) fallar tutarsın kendi çapında...
10 kadar sayıyorum şimdi gelecek annem. evet gelecek hı hı. Dokuz, dokuzdoksan, dokuz doksanbeş... Dokuzdoksanbeşbuçukkkk... dokuzdoksanbeşbuçuğunbeşi.. anne. Anneeee! Böhüüüüü... anneaaa...
ehe ulan neyse.
