bilmezsin tabii. ben değilsin ki sen. ben olamadın ki hiçbir zaman. her zaman için seni mutlu etmek isteyen birileri oldu. ardından koşan birileri. telefonun susmadı ki hiç. mektupların kesilmedi ki. hep birileri oldu. arkadanda ya da yanında.
ama ya ben?
kan kustum karanlık gecelerde. sancılarla uyandım. duvarlara tutunarak yürüdüm. bir gece, telefonumu duvara vurup paramparça ettim. posta kutuma işedim. televizyona ateş ettim. tanrı'ya küfrettim. nasıl bu kadar yalnız olabiliyor diye. yalnızlığına küfrettim tanrı'nın. güçlü oluşuna. elime geçirmek istedim kendisini. ağzını, burnunu kırmak için.
gözlerimi hastanede açtım sonra. annem yatağımın ayakucundaydı. gülüyordu.
annem sancılandı o hastane odasında. beni, ikinci kez doğurdu. 27 yaşımda, dünyaya tekrar geldim. sen bilemezsin ama bunları! hiç ölmedin ki sen! tekrar doğmanın ne demek olduğunu bilmezsin. bir de yalnızlığı.
insanların arasında olup çekilen yalnızlığı. banyoya gidip de gözyaşlarını soğuk sularla lağıma göndermeyi. bilemezsin işte. seninle benim aramda fark var. bizi ayıran bir şeyler var. ne mi o fark? ne mi senle beni ayıran şey?
ılk sen bıraktın ellerımı o ucurumun kenarında.hıc arkana bıle bakmadın.
oysa soz vermıstın, yuregın ruhumu sımsıkı tutacaktı...saracaktı arkasından.kokusunu ıcıme hapsedecektı..kalp atıslarını gogsumde hıssetırecektı...ama sen oldun ılk gıden.
yalnızlıgıma yalnızlık katan her neyse ona eslık ettın sen de...oysa soz vermıstın;ama...
sımdı gerek yok sozlerımın gozyaslarıma eslık etmesıne.gerek yok!sen bılmezssın yanlızlıgı...zaten asla bılmeyecekesın de...ne en derın asklarla sarılı yuregımı ne de yalnızlıgımın tek dostu ruhumu!
