sahiplenmek ve kendine endekslemektir bu sözcük öbeği. yanlıştır, kimse kimsenin değildir. herkes kendine aittir ve bu şekilde kabul edilip sevilmelidir. insan sahiplenilecek bir hayvan değildir.
hep aynı sessizlikle geliyor gece
hep aynı yalan dolan masalları dinliyorum yine
hep aynı yüzler, hep aynı sesler peşimde
anlatamıyorum, inandıramıyorum kendime
sen benim yarım kalan cümlelerimsin
hiç söylemediğim söyleyemediğim sözleri
sen benim hiç ısınmayan ellerimsin
hiç unutamayan unutmayan o kalbim
sen benim eksik kalan yerimsin
kapattığım pencerler
güneşlere çektiğim perdelerim
sen benim hiç sevmediğim sessizliğimsin
kaybettiğim yolum korktuğum karanlık
hiç tutamadığım o yeminlerim
sen benim yarım kalan cümlelerimsin
sen benim terk eddiğim şehirlerimsin
düştüğüm çukur uzanan ellerim
hiç tuttunamadım o gidenlerim
sen benim kovulduğum cennetimsin
eğdiğim yüzüm sövdüğüm aydınlığa
açamadığım gözlerim
sen benimsin yerine sen benimlesin demek daha doğrudur. zira kimse kimsenin değildir. zaten mesele de bu senin olmak değil seninle olmak. kendi olarak senin yanında olmak, senin yanındayken kendi olabilmek...
nasıl söylendiğine göre değişik etkiler bırakan söz öbeğidir. büyük bir sevgi ve sahiplenmeyle söyleniyorsa zaten anlarsınız, bir kibarlık vardır içinde. ama bunu söyleyen allahın odunu öküzü ise o an zaten hayattan soğursunuz.
ilk bölümünden entirikalar gelişmiş hatta bırakın tüm dizinin spoiler'ini vermiş dizidir. Yine saçma sapan bir türk dizisi anlayacağımız. izlemeyin, izlettirmeyin.
