bu söylemi kullanan klişe söz sahibinden gerçekten hiç hazzetmem. kendisini tarihin derinliklerindeki rutubetli bir odaya gönderip güneş görmeyen bir bitkinin yaprağında umutsuz bir örümceğe yem olarak atacağımdan hiç şüphe duymasın.
/ sen benim ne çektiğimi biliyor musun?
+ biliyorum amk. ben senin falcınım. senin yüzündeki çizgilerinden şak diye resim çektim ve şimdi eline verdim. al bunu. bu senin ajitasyonunun resmi. salla salla biraz. endişelenme az sonra netleşir.
/ hııı! ?
insanları derin piskolojik analizlerden geçirdim. vardığım yer delik deşikti. bu koltuğa kimi oturtursam bu cümleyi söylemelerinin nedeni ya cesaretsizlikten ya kendine güvensizlikten ya da sevgisizliktenti. bıraktım... analiz koltuğunu şimdi sokakta herkesin oturabileceği bi' konuma getirdim. kenarlarındaki çiçekler yoldan geçenler ve bu koltukta 5 dakika soluk almak için dinlenenler tarafından sulanırsa sulanıyor, sulanmazlarsa da kuruyorlar. sorun değil... kuru çiçekleri görenler onların başından neler neler geçtiğini, onların neler çektiğini düşünüp yenisini ekiyorlar. hayat, bu ajitasyonla devam edip gidiyor işte.
Bırakınız, söylemeyiniz. insanları uzaklaştıran bir söylemdir. Hiç tanımadığınız birine hiç söylemeyiniz. Ama bizim Türk filmlerinde bu söylemle çok iyi yerlere gelenler olduğu için genelde tercih edilir.
- çok başarılı bir iş adamısınız.
-Sen benim neler çektiğimi biliyor musun?
-hayır.
- ben bir zamanlar fakir bir işçiydim.
-Çok başarılı konut projeleriniz var.
- Sen benim neler çektiğimi biliyor musun?
- hayır.
- ben bir zamanlar inşaatlarda demir bağlıyordum.
- Ali, neden hep sessiz, düşünceli bir halin var?
- Sen benim neler çektiğimi biliyor musun?
-Hayır.
- ben çok ezildim nalan...
- okul birincisi oldunuz tebrik ederiz.
- siz benim neler çektiğimi biliyor musunuz?
- hayır.
- ben zor şartlar altında okudum.
