ikimizde özel hikayelere sahip değildik. Nesneler ve insanlar arasında nedensiz biçimde dolaşırken rastlamıştık birbirimize.Acılarımız vardı, herkesten sakladığımız yaralarımız ve zamana ihtiyacımız iyileşmek için. Sen beni öptün ben seni, hafifledi sızladıklarımız. Üfleyerek acısını azalttığımız yanıklarımız kısa sürede yok oldu. Sonra bir gün aynı eşyalar ve içinde kaybolduğumuz nesnelerin bir yerlerinde yeniden kaybettik kendimizi. Sen sesinde öfke büyütmeye başladın bana, ben sana hala "seviyorum." Neden bilmiyorum ben son sesini açıp bir Emre Aydın şarkısının önüme bakıp yürüdüm. Sen saçlarını toplayıp içinde hoşçakal geçen bir şarkı oldun..Farklı şarkıları mırıldandık, sıradaki aşklara..
Nesneler ve insanlar içinde kayboluncaya dek..
