hayırsız evlada sahip olan, ülkemizde de çok görebileceğimiz, ulan böyle evlat olmaz olsun dedirten, her gördüğümde içimi burkan, hayata dair pek çok tecrübeye sahip insanlar.şöyle ki; dün çakır kafa bir tanesi ile yaptığım muhabbet bana aşağıdaki yazıyı yazdırmıştır.iyi de etmiştir.
bir dilenci ile konuştum dün, herkesin belki acıdığı, bazısının utandığı, bazısının tiksindiği dilenci ile.laf attığı vakit herkesin siklemediği adama bu sefer yaklaşan kişi oldum.80 yaşlarında var belki de, ak sakalları kirden kararmış grimsi bir ton almıştı.kimsenin tokalaşmak istemediği o eli tuttum, kırk yıllık dostuymuşumcasına elimi sıktı.hayata dair o kadar birçok şey yaşamış belli, hafif alkolun etkisi ile ben de başladım içimdekileri anlatmaya, bir o bir ben sokağın kenar köşesine oturmuş hayata dair sıkıntılarımızdan bahsediyorduk.içkimiz muhabbet, mezemiz ise temiz çanakkale'nin o iç ürperten rüzgarı idi.
öğrencilikten bahsettim, ne kadar zor günler geçirdiğimden, yediğim kazıklardan.kafamda olan birkaç cümleyi paylaştım kendisi ile, evvelinde bir çobandan duyduğum ''paran varsa herkes kulun paran yoksa cehennemdir yolun.'' lafını değiştirdi.kendince yorumlar yaptı.daha sonra tecrube yediğin kazıkların bileşkesidir dedim, bana şuanda yaşadıkların antrenman, ne kadar iyi antrenman yaparsan sahaya çıktığın vakit üstün olan sen olursun.golu atarsın ve maçı galip bitirirsin.soğuğun içime işlemesi ile vücudum gitgite titremeye başladığından istemeyerek yanından ayrıldım.gittim, söylediklerini tekrar düşündüm, sonra antrenman yaptım.bu hayat denen acımasız ligi şampiyon bitirebilmek için.
ne koşulda olursa olsun çalışmanın dilenmekten veya bir başkasının üstünden asalakça geçinmekten çok daha üstün olduğunu hepimize gösteren hayata direnen insanlar.
genç yaşta dilenen sünepelerin insanlığa dair çok şey öğrenecekleri adamlardır. bir diğeri de selpak, çorap vb. satan yaşlı teyzelerdir ki onların da eli öpülesidir.
son 3 senedir koltuk değneği ile beşiktaş motor iskelesinde her hava koşulunda sabah 7 ile 11 arasında bulunan bir amca vardır.2 selpak 50 yenikuruş alırmısınız efendim, lazım olur efendim, hayırlı işler efendim, cümlelerini usanmadan tekrarlar durur. çalışma azmi ve satış stratejisi izlenmeye değerdir.
ankara'da, özellikle kızılay meydanı'nda görebileceğiniz yaşlı adamlardır bunlar. bir kendime bakıyorum, bir de onlara. 70 yaşındaki adamlar selpak, kalem, vs. satıyorlar. sonra da utanmaktan ya da onlardan 1-2 parça malzeme almaktan başka birşey yapamıyorum.
içlerinden birtanesi hayatımın dersini vermiştir. tek bir cümleyle dünyanın başıma yıkılmasına, yerin dibine geçmeme neden olmuştur.
bursa kapalı çarşı girişinde ayakta zor duran, sakallarının beyazlığı yalnızlığını göstergesi, yaşlı bir amca görmüştüm. dilenci döven ben, adamın selpak satarak para kazanmasına hayran kalmış, acaba ne yapabilirim diye düşünmüştüm. nasıl düşündüysem artık, hayatımın en büyük terbiyesizliğini yapmış, selpak almamama rağmen tablasına 1 ytl bırakmıştım. bir iki adım uzaklaştıktan sonra, evladım diye bir ses duymuştum. dönüp baktığımda gözlerinden ateş fışkıran amca, gözleriyle anlattığına uyuşmayan tatlı bir dille;
+ evladım ben dilenci değilim, alnımın teriyle selpak satarak para kazanıyorum. parayı alır mısın? dedi.
ağlamamak için zor tuttum kendimi. ani bir kararla yanına gittim. amca kaç selpak var tablada diye sordum. şöyle bi baktı, zannedersem otuzlu bir rakam söyledi. ne kadar tanesi diye sordum. o zamanki parayla 300 dedi. madem ticaret yapıyosun, benim de selpağa ihtiyacım var diyerek on milyon verdim ve bütün selpaklarını aldım. üstü kalsın terbiyesizliğini yapmayarak geri çevirdiği bozukları cebime attım. uzaklaşırken acaba doğru mu yaptım diye düşünüyordum. hala düşünüyorum.
görünce hep acıdığım , "ulan onlar için ne yapabilirim?" diye düşündüğüm , dilenmedikleri ve çalıştıkları için takdir edilesi insanlar.
not:acaba sözlükçe onlar adına para toplayabilir miyiz?
besiktas motor iskelesi'ndeki mendil satan amca, her sabah "50 kurusa kardesim alir misiniz lazim olur" mottosunun yaninda, "cikislar bu tarafta kardesim" diyerek insanlari da yonlendirir.
insan bir kendine bakıyor önce.sonra yaşlı adama.diyorsun içinden yazık lan.kendini koyuyorsun sonra o adamın yerine.birden baban geliyor aklına.nedir ne değildir.kimi kimsesi yokmudur.bir mendil alıp yardım edeyim diyorsun.atıp tutuyorsun kendi kafandan.olmadık hüzün kalıplarına koyuyorsun o adamı.o orada hayatını devam ettiriyor hemde senin düşünüdüklerini zerre aklına getirmeden.takılıp kalıyor boğazına bişeyler.bişeyler sormak istiyorsun.bu duyguları yaşıyorsun evvel.5 dakika sonra herşey unutulup gidiyor.hayat kaldığı yerden devam ediyor olağanca hızıyla...
