uygun başlığı bulamayan yazarın ajitasyon yapmadan ölümleri nasıl içselleştirdiğimizi anlamak için sorguladığı konudur.. şehitlerimizin isimlerinin yaşatılmasını istemiyor musun? diye düşünen zeka küpü arkadaşlar yazıyı hemen bu kısımda terk edebilir.. eksi oyunu ve bölücü damganı da vurduysan güle güle..
şehitlerimizin isimlerinin yaşatılması adına yapılan bu güzel davranış aslında o kadar sıradanlaşmış ki günlük hayatımızda.. ve o kadar basite indirgenmiş ki.. canımız gider, ismimizi verirler bir yere.. tamam işte.. ismimiz artık nefes alan bir mahallenin ya da bir okulun adı.. artık adımız hep yaşayacak.. biz tabelalarda ismen tanıdığımız bu delikanlıların isimlerini her adres sorulduğunda ya da mezun olunan okul sorulduğunda hep anacağız.. ya da bir vapurun ismi şeklinde göreceğiz bu isimleri.. ya düşüneceğiz ya da belki hiç düşünmeyeceğiz onların da tam bizim yaşlarımızda son nefeslerini verdiklerini adresimizi gördüğümüzde.. ya düşüneceğiz ya da artık inadına alışmayacağız bu ölümlere serdar turgut'un söylediğinin aksine..
o kadar çok ki bu isimler.. hergün de yenileri ekleniyor.. bir açıdan belki devletin vicdan masturbasyonu bu.. başlangıcında göz yumduğu ve dünyayı karşısına alıp tek başına kalma riskini dahi göze alarak bitirebileceği bir terörü hepinizin bildiği malum bir sürü nedenlerle bitiremeyen ve hala yaşamasına izin veren devletin vatandaşına yaptığı ikiyüzlülük belki de..
benim ölen kardeşimin ismini o öldükten sonra kırk yere koysan sen hiçbir annenin hiçbir babanın hiçbir sevgilinin gönlünü alamazsın.. o yüzden gelen iktidarlar artık bu haklı tepkileri göze alacak.. o verilen tepkileri sadece bir partiye mal etmeyecek.. o tepkiler artık sizin kaypaklığınızdan bıkmış vatandaşın tepkisidir..
ilginçtir araştırmadım ama 84 öncesi acaba bu kadar çok muydu bu tabelalar? hangi dönemde arttı bunların sayısı? bu grafik yapılırsa belki başka bir bakış açısından görürüz ve terörün mahallemizin adına kadar aslında nasıl da kendi varlığını hissettirdiğini anlayabiliriz..* acaba teröre karşı bir zamanlar şavaş vermiş irlandada, ispanyada sokak tabelaları nasıl?
ne şehit isimlerinin verildiği tabelalar çoğalsın ne okullar ne vapurlar ne de parklar.. isimlerinin yaşatılmasına değil bu tepkim *.. tepkim çözüm bulamamış iktidarlara.. o gencecik insanların canlarının bu oyunda hiçe sayılarak alınmasına tepkim.. hayallerinin çalınmasına..
bu tabelalar bizim acımızıdır, belleğimizdir ve devletin utancının simgesidir..
