hiç sebepsiz olur mu hüzün, onun altında ne gelişler ne gidişler ne bitişler ne varoluşlar ne yokoluşlar ne hayalkırıklıkları yatıyordur sadece hangisi olduğunu bilmiyoruz yoksa vardır bir sebebi.
peşimi hiç bırakmıyor. gün içinde bir anda, hiçbir sebebi yokken, kendini gösteriyor.
böyle böyle yaşama enerjim azalıyor.
kendimi önce göğe yükselmiş ve ardından sertçe yere atılmış gibi hissediyorum hep.
evdesindir,oturup krallar gibi dizi izleyip bir şeyler atıştırıyorsundur ama o da ne?birden elindekini sakince bırakırsın, yutkunursun sonra diziye boş boş bakmaya ve anlamadan duvarları izlemeye başlarken içinde oluşan o boşlukla birlikte kendine gelirsin 'nooluyor lan?' diye sorarsın kendine fakat cevap bulamazsın. açarsın bi şarkı yangına körükle gidersin ve sebebini bile bilmediğin bir şey için hüzünlenip bir sigara yakabilirsin.
major ve minöre bağlanmadan da insan olan insanın zaman zaman sığınmacı olma ihtiyacından kaynaklıdır. geriye itilmiş, düşünülmek istenmeyenin anlık bir ses, koku ve dokuyla yüzeye cıkmasıdır aslında.
sebebsiz yere insanı sıkıntıya iten, hayata daha anlamsız gözlerle baktıran, nedenini anlayamamanın vermiş olduğu rahatsızlıkla etkisini her geçen gün daha da arttıran,en kötüsü de insana ne olduğunu anlayamadığı şeyler üzerinde kaygılanma, pişmanlık ve stres yaşatan tatsız, renksiz duygu.
sebebsiz hüzün hipotezi*: özel dönemler sadece bayanlara ait değildir bütün insanlar insandan insana değişen sıklıkta düzensiz olarak duygusal yoğunluktan kaynaklanan nedenlerle özel dönemler yaşar bu bir nevi şehirler arası yolculuktaki dinlenme tesisleri gibidir, dönem yaraları sarma dönemidir. Bu belkide göz ile beyin arasındaki senkronizasyon probleminden kaynaklanan durumdur.
