2005 yılında yaptığım şey, şey demek nasıl oldu bilmiyorum ama deneyim diyelim. o zamanlar sprey boyalar epey popüler. özkanlar migrosun karşısında hobi mağazası var, yıllara meydan okudu hey gidi hey, her neyse oradan aldım bir kutu mavi boya spreyi, sırtımda swosh logosunun bir kısmı parçalanmış nike çantanın içine, bir litrelik pepsinin yanına yerleştirdim. çantanın ön tarafından çıkardığım diskmane kulağımı tam kapatmayan garip kulaklığın jak kablosunu yerleştirip onun da içine daha henüz kemeraltı çarşısındaki karmen müzikten yeni aldığım kurban grubunun insanlar cdsini yerleştirdim. kulaklığı kulaklarımı tamamen kapatacakmış gibi yerleştirip play tuşuna bastım ve başladım yürümeye. önce manavkuyu tarafına doğru ilerledim, oradan adliyeye doğru yol aldım. hızımı alamıyordum yürüdükçe yürüyesim geliyordu. ayağım çamura bastığında kafamı kaldırdım ve meles deltasına kadar indiğimi fark ettim. o sırada çalan şarkı yine idi, kendimi yormadan, uzansam sana dokunsam ruhuna... öhm neyse biraz daha ilerleyip çürük odun kokan ahşap kulübeye benzeyen şeyin içine uzandım. pepsimi açıp birkaç yudum aldıktan sonra spreyi elime aldım. kulaklığı boynuma çekip hunharca nereye ve ne kadar geldiğini bilmeden çalkalaya çalkalaya spreyi bocaladım. daha 16 yaşında bir ergenken bunu neden yaptığımı hala bilmiyorum. bir şeye mi canım sıkıldı, hocayla mı atıştım hiç hatırlamıyorum. hafızamda sadece şarkılar, sprey ve pepsi var.
daha sonra griye ya da yeşilimsi griye dönebilmesi ve kısa zaman içinde yeniden boyanamaması nedeniyle saçın ağzına etmenize neden olabilecek eylem. bazılarına yakışıyor, orası ayrı***.
bana sadece ergenlik döneminde bedeninin ve ruhunun kaldıramayacağı bir acıyı çeken kızı anımsatır mavi saçlar. belki mavi renkti onu bu kadar acıya katlanmasına neden olan.
