Dinler anne, baba ve akrabalarımıza sadece yaşı büyük olduğu için diğerlerine koşulsuz saygı göstermemiz gerektiğini söyler. iş dünyası bizden daha mevki sahibi insanlara nedensiz saygı duymamızı, önlerinde düğmelerimizi iliklememizi, karşılaştığımızda ayağa kalkmamızı söylerler. Okul, öğretmenler ve arkadaşlar ve diğer memurlara kesin bir saygı sergilememiz gerektiğini söylerler.
Anne ve baba akılsız, anlamsız ve hiç düşünmeden bir yaşam sürüyor ve bana saygı duymuyorlar ise onlara saygı duymak zorunda mıyımdır sırf beni doğurdukları için? Üstelik varolmak istemeyen ben için. iş dünyası içindeki haksız rekabet, mobbing ve torpilin içinde o karaktersiz insanlar mı gerçekten saygıyı hak ediyor? Sınıfta çocukların özgüvenini düşüren, karakterini zedeleyen, sosyal olma ihtiyacından yoksun bırakan öğretmenler veya odasına indiğinizde hiçbir problemi çözemeyen bağırıp çağıran müdür mü saygıyı hak eder? Bunlar saygıyı hak ediyorsa insanın kendine saygısı ne olacak. Tüm bu saygı kurallarının içinde şekillenen ve incinen insan herkese saygı duysa dahi kendine saygısını kaybedip insanlar karşısında küçülecekse ne kıymeti kalacak bu saygı değerini?
Bence saygı bir başkasına zararı dokunmayan, akıllı, doğru karar verebilen ve düşünebilen kişiye verilir. Anne, baba, öğretmen, müdürler, işverenler bunlardan yoksunsa saygıyı hak etmezler.
Hak edene gibi ucu açık ve yuvarlak bir açıklama yapmak istemezdim ancak tam olarak böyle.
Saygı hak edilir. Sizin de saygı duymaktan başka yapacağınız bir şey kalmaz.
Bu yaşla, makamla, varlıkla olacak suni bir saygı değil. Beş kuruşsuz, alt tabakada bir insan bile kendine saygı duyulacak davranışlarla bunu sağlayabilir. Asıl saygı da budur zaten.
