ortaokulda bir müzik öğretmenim vardı*.adam bildiğin gay*,çok da rüküş bir adamdı,beyaz bir ceket giyerdi en garsonisinden pembe de bir kravat takardı tazmanya canavarlı,bugs bunnyli.lisede bir gün bütün okul dizilmişiz bekliyoruz ki istiklal marşı okunacak ardından 1 dakikalık saygı duruşunda bulunacağız ve mutlu mesut sınıflarımıza geçeceğiz.töreni de sabahtan aradan çıkarmayı planlamış olacaklar ki edebiyat öğretmenleri filan sırayla çıktılar kendi yazdıkları yazılar şiirler filan okudular.daha sonra müzik öğretmeni şu şekilde anons edildi "yeni müzik öğretmenimiz mahmut" tabi heryerden fısıldaşmalar homurdanmalar yükseldi "kim acaba,yakışıklıdır inşallah" gibilerinden.dikkat kesildim ve öğretmen kalabalığının arkasından insana benzeyen ve palyaçolukla geçimini sağlayan penguen gibi bişi çıktı.o anı anlatmak imkansız,o lüle lüle saçlarını asice sallayışı*,o kara kara kaşlarını oynatışı**.o "ses veriyorum çucuklar" deyişi* bulunduğum yerden kopup fin adalarına uçmama *hayati faaliyetlerimin durmasına,beyne giden kanımın yönünü şaşırmasına yetmişti.salyalar saçarak gülüp domino taşı gibi yığıldı bütün arka sıra.müdürün ikazlarıyla ancak toparlandık ve güç bela okuduk istiklal marşını,ama sonrasındaki saygı duruşu hayatımın en zor 1 dakikasıydı..karın kaslarım ağrıdı,kafamı eğdim yerdeki çakılları saydım,kendimi çimdikledim,2 damla çiş kaçtı kendimi kasmaktan ama şanslıyım ki osurma-sıçma evresine geçmeden bitti 1 dakika.kazasız belasız atlattık saygı duruşunu..bu da böyle bir anımdır..back to real..
ata ya saygısızlıkla alakası olmayan durumdur. her lise gencinin başına gelmiş olması muhtemeldir. müdür sümüğünün çeker, gülersiniz. müzik hocası detone olur, gülersiniz. arkadan biri "lan acayip çişim geldi" der, gülersiniz. bu böyle gider.
bu aslında psikolojide beynin ters olarak çalışamaması durumunun en olağan sonuçlarındandır. her insan böyle bir durumda kafasına güldüğü bir durum canlandırır, tepkisel olarak kendini "gülmemeliyim" moduna sokmaya çalışır, pek tabi ki bu ters tepecektir. herkes bu tip sessiz ve beton durumda kalınması gereken durumlarda böyle krizler geçirebilir. saygı duruşu herhangi bir trans hali değildir, bir ritüel hiç değildir, tanrının huzurunda olduğumuz gibi bir hisse kapılmamızı ve ona göre davranmamızı gerektirecek bir hal hiç değildir.
Bi' anda olur o saygı duruşları, hiç düşünemezsin bile lan kim bu saygı duruşuna geçtiğimiz adam diye.
Adamı tanımazsın kaldırırlar ayağa , bi' rüzgar eser, çıt çıkmaz.
işte tam o an en son hatırlanması gereken bir anıyı hatırlarsın.
Karında bi' kımıldanma, dudaklar büzülür, gözler yere dimdirek çakılır. Hani o an ipnenin tekiyle bir gözgöze gelsen herşey bitecek zaten.
iyi ihtimalde kimse seni farketmez içinde patlattığın kahkahalarlar o mekandan sktr olur gidersin. Ama tersi durumda... Bu ihtimali düşünmek bile istemiyorum.
ortaokuldayken müzik öğretmeni istiklal marşı okunurken ellerini orkestra şefi gibi sallıyordu. "ulan" dedim kendi kendime. "bu adam sanki ellerini sallamasa biz istiklal marşı okuyamayacağız" dedim ve aklıma levent kırca skeci geldi. arkadaş gülmemek için kendimi kasmaktan nefesim kesildi, başka birşey düşüneyim diyorum yok. biliyorum bir kıkırdasam arka sıra ful dağılacak gülmekten. o zamanlar da eğitimde dayak var. bir müdür yardımcısı vardı, orospu çocuğu kum torbası yapıyordu talebeleri. neyse dayanamadım güldüm. dik dik baktı bu piç. marş bitti bu çağırdı gel diye. gideni siksinler gider miyim lan ben. bastım topuğu, baktım çıkışta izdiham var. 2 buçuk metre duvardan atladım.
