bu çocuklar, başlarına getirdikleri başbakancıklarının kendini halife ilan etmesini dört gözle beklerler. başbakanları uygun ortam ve mücadele gazını sağladığı zaman, "Allah Allah diye bağırın ey müslümanlar, bugün kefereyi dize getirme günüdür!" diyecek ve arkasına aldığı mücahitlerle(!) ne kadar gayr-ı müslim varsa kılıçların parlak ışıltısında imana getirecektir.
lakin hesaba katılmayan durum şudur ki; kılıç kuşanmayı hayal eden bu çocuklar, karşılarındaki "keferelerin" aslında karşılarında olmadığını ve uzaktan kumandalı oyuncaklarını kullandıklarını görecekler.
başbakanları bakkal derfterinde hesap yapmaya çalışırken bir de görecek ki, hilafeti altında omuz üstünde baş kalmamış. çıkacak ulu bir çınarın tepesine ve başlayacak şiir okumaya. tüm çiçekler, daha doğrusu geride kalan, karşı çıkan çocuklar ağlayacak sonra.
bu öyle bir ağıt oluverecek ki 40 gün 40 gece yağmur durmayacak. çocukları, ağacı,güneşi Şiirin hislendirdiğini sanan sayın başbakan tam duygusal bir konuşma yapacakken anlayacak ki tek bir gözyaşının bile kendisiyle ilgisi yok.
bu ağıt içimizdeki çocuktan geriye kalanlara olacak...
ps: tüm kişi ve kuruluşlar tabi ki hayal ürünüdür...
fazla savaş oyunu oynamaktan ve kurtlar vadisi izlemekten dolayı gaza gelmiş mantıklı düşünemeyen çocuklardır zamanla mantıklı düşünme yetisi kazana bilirler topluma kazandırmak lazımdır.
(bkz: eğitim şart)
bu çocuklar tarih kitaplarını karıştırdıklarında da genelde hitler'i kutsal emanetler listesinde sayarlar.
temizlikle övünmek yerine sabunculuk der başka bir şey demezler.
hiçbir boku düşünmeden gaza gelen, savaş boyalarını sürmek için can atan çocukların bir türlü gerçekleri göremediği ülkedir.
öyle yöneticilere sahiptir ki, ölülerine kader, yeni doğan çocuklarına ise yazgı ismi verilir.
