varoluşun ayırdının getirdiği elem ve kedere mukabil iç sıkıntısınının duçar olduğu er kişiye sartre ın takdiri, el etek çekmek ya epeyce yaşamdan -ki intihar kurtuluştur onca-, böylece bulantıdan bi nebze kurtulabilinir. abilinir de, kurtardıktan sonra bizi nerye yönlendireceğini pek hesaba katmamıştır sartre. tam da bu noktada iddia ettiği hümanizmanın boy göstermesi, iki kırıtması gereken yerde, insanlık namına tek bi hareket gözleyemedim ben. elimi eteğimi çektim, bulantıyı hafif bastırdım, ağır kaldırmadım falan, e sonra.. sonrası yok işte. sartre yaşamın onulmaz iç sıkıntısından kurtardığını, jeneriklik bi hareket yaptığını, hümanistin babası olduğunu öne sürer de, beni kurtardığı iç sıkıntısından daha sıkıntılı duruma sokuverir: hiç. heledayken falan hep bunlar gelir aklıma benim, tartışılsın isterim. aslında hiçliğin sıkıntılı havasını da tartışmak gerek de uzun uzun, hiç gerek yok şindi helada canım sıkılmasın, rahatlamışım iki dakka.
