Bir yıldır kurtulamadığım hede.
Bana hiç yakışmayan tavırlar segileme kendimi küçük düşürmeme ailemi, hayatımı önemsememeye sadece ve sadece ona odaklı yaşamaya başladım.
Artık kabul ettim. Saplantılıyım.
Saplantımın bitmesi için çözümü biliyorum. Yemin ederimki biliyorum. Heryerden silip bir daha karşılaşmamak.
Lanet olsun.
Daha öncede saplantılı aşklarımı bu şekilde çözdüm.
Bu hafta psikiyatrımla bu konu üzerinde konuşup karar vericem.
Ama ben istiyorum ki ona olan bu saplantım takıntım tamamen gitsin yok olsun aynı ortamdada bulunalım ama hiç profillerine bakmayayım arada konuşalım. Yani bu şekilde bir çözüm istiyorum.
Aşkımın arttığını hissetiğim an uzaklaşıyorum.
Galiba uzaklaşmam gerek.
En azından wp silerim facebooku kapatırım kafam rahat eder.
Buara yine eski saplantılı halime geri döndüm çünkü.
Özellikle etrafındaki kızlar ve bana olan ilgisizliği benim hastalığımı azdırmaya yetiyorda artıyor.
Göz görmeyince gönül katlanıyor.
'saplantı' tdk'da şöyle geçiyor: Kişinin, etkisinden kendini kurtaramadığı yersiz saçma düşünce, sabit fikir.
Şimdi efendim 'aşık' diye geçinen kimse evvela bir aşka sahiptir. Peki aşkın saplantılı olması nasıl oluyor?
aşk, saplantıdan daha üstün, daha ilginç, derecesi daha yüksek bir hâldir. Yani saplantı nazara verilerek aşkın büyüklüğünü anlatmak aşktan gafil olmakla birdir. Tam tersine şöyle bir cümle kurulabilir: aşık derecesinde saplantılı olmak.
Saplantı da kişi kendisini o düşünceden kurtaramaz, dedik. Aşkta ise kişi, o etkisinden kurtulamadığı duygu ve düşüncenin kendisi olur. bu durumu meşhur ilim öğrenme kaidelerine benzetirsek şöyle olur: saplantı derece bakımından ilim öğrenme tekniğindeki "ayn-el yakîn"e benzer. Yani burada kişi ayan beyan öğreneceği şeyi görür duyar. Bu mesela bir ateşi izlemek ve ateşin yandığından emin olup onu bilgiye dönüştürmek gibidir.
Aşk ise şu tekniğe benzer -ki bu derece bakımından daha üstündür- : kişi öğreneceği şeyi bizzat yaşar. Yani kişi ateşte yanar ve ondan emin olur. Bu "hakk-al yakîn" öğrenmedir.
"Aşk imiş her ne var âlemde
ilim ancak kıyl u kâl imiş"
yorum yapmayacağım konu hakkında iyi veya kötü diye sadece olanları anlatayım.
mesela bu durum kişiyi yavaş yavaş yok olmaya götüren durumdur.
artık siz yoksunuz, çünkü siz aşık olduğunuz kişi olmuşsunuz. O sizin her şeyiniz olmuş, ondan başkası yaşamıyor bu dünyada sanki. Ailenizi bile unutur hale gelebilirsiniz. onun en ufak derdi sizin kalbinizi parçalar, onun en ufak mutluluğu sizi dünyanın en mutlu kişisi yapar. saniye saniye, dakika dakika ondan haber almak istersiniz. bugün nasıl acaba? sağlığı iyi mi? hasta olmadı umarım diyerek onun üstüne titrersiniz. her gün her sabah her akşam sadece onunla konuşmak istersin. başkalarına da onu anlatırsın. artık insanlar yeter yine onu anlatma diyecek hale gelirler. acınızı, mutluluğunuzu, mutsuzluğunuzu sadece onunla paylaşırsınız. başkası sanki sizi anlamayacakmış gibi. o sizde artık bir saplantı haline gelmiştir. onunla en ufak tartışmada kendinizi suçlu hissedersiniz çünkü o sizin için mükemmeldir, onun kusuru yoktu, o kusursuzdur, her zaman bütün hata sizdedir, her zaman siz özür dilersiniz.. ve daha bunun gibi yüzlerce durum sayabilirim.
ama en kötüsü de maşuğun bu durumdan sıkılmasıdır. eğer maşuk bu durumdan sıkılmışsa aşık hayatını mahveder en sonunda kendini yok eder..
bu hayatta beni ilk reddeden kişiye olan tutumumdur. aşık mıyım emin değilim ama takıntılı olduğum kesin.
şuan başkası var hayattında. ve ben Hâla bir mucize bekliyorum.
Seni üzüp ağlatanda kaldın da,
Yarım mevsim durmadın yanımda!
Sen ki? bu kadar yemini bana yediren.
Bana da yazıklar olsun
O kadar iyi biliyorum ki
Şimdi çağırsan...
Yine geleceğim!..
insan hayatından yılları yiyip bitirebilen durum. Benim 8 yılımı yedi, unutabilmek icin kıtalar değiştirdim, ülkeler değiştirdim, sevgililer değiştirdim hep nafile. 8 yıl sonra bu takıntımı yenmek icin onunla yüzleştim, ve anladım ki insan 7'sinde neyse 77'sinde de o imiş. Ve takıntı bitti.
