Ara ara böyle hissediyorum gerçekten. Yalnızlığa alışmak en büyük nedeni. Biri çıksa karşıma tanımaya üşeniyorum o derece. iki üç Konuşmadan sonra sarmıyor kimse. Belki de kafa dengi denk gelmiyor. Bilemiyorum.
bana olan durum. işim olsun hemen evlenirim diyordum ama öyle olmuyormuş. kızı tanıycan, ailesi ailene uyuyacak. fazla borcun olmayacak. birbirini seveceksin, huylar göze batmayacak, evlilik adetleri de cabası. bir de bir şeyi ne kadar çok istersen o kadar olmazmış. hayırlısı.
O hissi iliklerime kadar hissediyorum. Sanki o zamanlar hiç gelmeyecekmiş gibi. Evlilik bana hep mutsuzluk gibi geliyor. Toplum baskısı ve yalnız kalmayım diye düşündüklerinden evleniyorlarmış gibi geliyor.
Şu sıralar ben de böyle hissediyorum. Fakat, evlenmek için bir şey yaptığımda yok artık. Hayırlısı demekten başka bir şey gelmiyor elden.
Açıkçası, bu durum beni üzüyor. Çok isterim sevip sevildiğim, mutlu, huzurlu bir yuva kurmayı. Fakat, şartlar hiç müsait değil. Özellikle ben de bu şans varken!
bir durum. sırf çocuk yapmak için evlenilmez kesinlikle ama, evlilik müessesinde çocuk olayı olmasaydı bence kimse evlenmezdi. bir de ileride yalnız kalmamak için galiba.
Gün geçtikçe bu hisse daha çok kapılmaya başladım ve karamsar bir düşünce yapısına giriyorum. Bu saatten sonra gönlüme ve aklıma yatacak ve uyacak birini nerden bulacağım...
