Uzun süreli ilişkin varsa sevdiğini hep yanında istiyorsan birde maddiyat yönünden herrrrşey tersteyse bu duyguyu tadıp tadıp depresyona giriyorsun.
Ama sonra herşey hallolup gidiyo
Bende bir geliyor bir gidiyor bu duygu. Sonra bakıyorum karı koca kavgası var bir evde aman aman boşver diyorum sonra bir bakıyorum eşiyle birlikte oturup martılara simit atanları görüyorum diyorum evleneyim mi. Medcezir gibiyim.
Gün geçtikçe bu hisse daha çok kapılmaya başladım ve karamsar bir düşünce yapısına giriyorum. Bu saatten sonra gönlüme ve aklıma yatacak ve uyacak birini nerden bulacağım...
bir durum. sırf çocuk yapmak için evlenilmez kesinlikle ama, evlilik müessesinde çocuk olayı olmasaydı bence kimse evlenmezdi. bir de ileride yalnız kalmamak için galiba.
Şu sıralar ben de böyle hissediyorum. Fakat, evlenmek için bir şey yaptığımda yok artık. Hayırlısı demekten başka bir şey gelmiyor elden.
Açıkçası, bu durum beni üzüyor. Çok isterim sevip sevildiğim, mutlu, huzurlu bir yuva kurmayı. Fakat, şartlar hiç müsait değil. Özellikle ben de bu şans varken!
O hissi iliklerime kadar hissediyorum. Sanki o zamanlar hiç gelmeyecekmiş gibi. Evlilik bana hep mutsuzluk gibi geliyor. Toplum baskısı ve yalnız kalmayım diye düşündüklerinden evleniyorlarmış gibi geliyor.
bana olan durum. işim olsun hemen evlenirim diyordum ama öyle olmuyormuş. kızı tanıycan, ailesi ailene uyuyacak. fazla borcun olmayacak. birbirini seveceksin, huylar göze batmayacak, evlilik adetleri de cabası. bir de bir şeyi ne kadar çok istersen o kadar olmazmış. hayırlısı.
