insanlık tarihi boyunca hep var olmuş; süregelmiş bir ikilemdir. sanatın toplum için olduğu savı, birkaç yönden ikna edici değildir. ki bu bizi; "sanatın sanat için olması gerekliliğine" yöneltecektir. örneğin; felsefe'de olduğu gibi, nasıl ki felsefe yapmanın gayesi; entelektüel haz ve kültürlü marjinal kimlik sevgisi ise; sanatın gayesi de, "sanat yapmanın verdiği hazza" ulaşmadır. bu da bireye; tek başına iş görebilme, becerebilme lezzetini tattırır. dolaylı olarak; sanata bireyselliği yansıtır.
sanatı sanat için yapan adamın eserini ötekilerle paylaşmaya ihtiyacı olmadığını düşünüyorum. ölümünden sonra yayınlanmalı belki de. veya hiç ortaya çıkmamalı o eser. eğer sen "ruhunu yansıttığı" için, sadece içindeki bir "kıvılcım" sayesinde üretiyosan onu, neden onlarca baskı yapıyosun? neden binlerce cd, plak, kaset çıkarıyosun. böyle olduğu zaman ben senin sanatını toplum için olarak algılarım. -bu iyimser olanı.
sözlükte başka bir yazarın da dediği gibi "sanat para için" olmadığı sürece sanattır bence. kiminin ta içinden, damarlarından gelir, kimi toplumu uyarmak, uyandırmak için yapar.
sanat; insanların duygu ve düşüncelerini farklı yollarla,estetik bir haz duyarak ve belirli bir eser meydana çıkarmak suretiyle yaptıkları iştir.sanat insan doğasında var olan güzellik arayışının yansımasıdır da denebilir.temeli, amacı insandır sanatın.insan da toplum denen nefes alan ihtiyaçları olan canlı bir kavramın temel taşıdır aslında.sanat temelden başlayan bir güzellik kaygısı ise amacı bütüne yayılmak;duygusal ve fikirsel açlığını tatmin etmektir.kişi gündelik hayatına göre şekillenen güzellik anlayışına göre sanat icra ettiğinden,sanatın toplum için olması bir düşünce değil insan doğasının ta kendisidir.
Benim de Kabul ettiğim görüştür.Sanat için bir eser ortaya koyduğunuzda kendinizi daha serbest bırakır içinizdekileri olduğu gibi ortaya çıkarirsiniz yaratıcılığınizi konuşturursunuz.
sanat güzelliktir ve kusursuzluğu temsil eder, kusursuzu arar, zaman zaman mükemmel kusuru yansıtır. fakat insanlar için yapılan sanat hiçbir zaman mükemmel olamaz, eğreti durur, gerçekliğe yaklaşır ve gerçekler kusursuz değildir, mükemmel değildir. sanat yapılır ve insanlar sanattan nemalanır, kusurlu ve pürüzlü olan gerçek yaşama mükemmellik katar..
