Uğruna milyonlarca insanın emeğinin,hatta insanların yaşamının,ahlakının feda edildiği sanatın ne olduğu sorusuna estetikçilerden aldığımız hemen hemen her yanıt, sanatın amacı güzelliktir,güzelliği ondan duyduğumuz hazla algılarız,sanattan haz duymak iyi ve önemli bir şeydir'e indirgenebilecek bir yanıttır.Yani,haz... iyi bir şeydir,çünkü o hazdır,benzeri bir yanıttır bu.Başka bir deyişle sanatın tanımı değil,gerek sanat denilen ne idüğü belirsiz sanal kavram adına insanların katlandıkları özverileri,gerekse var olan sanatın bencil hazzını ve ahlaksızlığını haklı çıkarmak için kurulmuş bir tuzaktır yalnızca.O bakımdan da,-böyle bir yargı ne denli tuhaf karşılanırsa karşılansın-sanat üzerine dağ gibi kitaplar yazılmış olmasına karşın,bugüne dek sanatın doğru dürüst bir tanımı yapılamamıştır.Nedeni de,sanat kavramının temeline güzellik kavramının konulmuş olmasıdır der tolstoy.ve de devam eder;
sanatta dinselliğin sona ermesini halkçılığın sona ermesi izledi ve bu durum da yüksek sınıfların sanatındaki içerik yoksullaşmasını büsbütün arttırdı;çünkü emekçi halkın hayatı yaratma çabaları içinde doğan duygular kalmadı bu sanatta;egemenlerin,bir eli yağda bir eli balda olanların bilmediği şeylerdi hayatı var etme çalışmaları..
nefis: beğeniler, hoşa giden şeyler olarak tanımlanmış. eğer iyi şeyler nefsin hoşuna gidiyorsa, insan iyi yoldadır. kötü şeyler nefsin hoşuna gidiyorsa, nefis kötü yoldadır.
toplumsal nefisten bahsedelim:
toplum içinde beğeni ve zevkler iyiye daha çok ilgi duyuyorsa, toplum nefsi iyi yoldadır.
toplum içinde beğeni ve zevkler kötüye daha çok ilgi duyuyorsa, toplum nefsi kötü yoldadır.
nefse bağlayarak sanattan bahsedelim:
toplum nefsi iyi yolda ise, davranış ve sanatsal yeteneklerini iyi yolda kullananlar daha çok ilgi görür.
toplum nefsi kötü yolda ise, davranış ve sanatsal yeteneklerini kötü yolda kullananlar daha çok ilgi görür.
Sanat için yaptığım basit tanım da şudur:
kişiye ve topluma iyi veya kötü örnek olan her şey.
