efendim bizim sınıfta bir çocuk var adı memo. ulan her adını andığımda da çancı memo aklıma gelir, kıyısından köşesinden ona çekse gam yemem ama çancı memo ile alakası yok. bu genç lise sona gelmesine karşın hala gerekli görülen olgunluğa ulaşamadığından kendisi bir çok zevzek muhabbetin bekçiliğini yapmaktadır. bir keresinde ben ve dört arkadaş bir kafade oturuyoruz, memo saçlarını dikmiş geliyor. yanımızda ki herkese laf atmaya meraklı sadık, memo'yu görünce çağırdı.
sadık:
hişşşt. aga gel aga.
memo:
ne yapıyorsunuz ?
sadık:
batak oynuyoruz, hayırdır sen nerden böyle?
memo:
manitayla buluştum.
sadık:
hangisi lan?
memo:
ayşe , aha bak akrostiş şiir yazdım.
sadık şiiri alıp sesli sesli okumaya başladı:
afyon misaliydi bu aşk ya
yeni günüm sakla beni
şelaleler gibi çağlarım yoksa
ellerdende taşarım sonra.
sadık:
ne lan bu kız ne anladı bundan?
memo:
bir bok anlamadı.
dürzü memo nasılda yazmış ben anlamadım, gavat kıza methiye yazmıyorda spermlerine güzelleme yazıyor sanki. sonra memo kalem kağıt çıkarıp başka bir kıza orada şiir yazdı.
sadık:
bu ne için şimdi?
memo:
başka bir kıza teklif edecem birazdan, onunla buluşmaya gidiyordum şimdi.
sadık:
çakal seni o kızın adı ne?
memo:elif.
sadık:
hani onuda ver okuyayım.
memo:
yok kıza okuyayım ben ondan sonra.
memo usul usul yaylandıktan sonra, benim kafada sanata dair olan kırılmaz fanuslar kırıldı yerlere serpildi. geceleri gizliden gizliye yatağımın altında kendime söylediğim beyitler, rubailer aklımdan uçup gitti. sanat böyle seviye düştükçe ben nasıl sanatla uğraşırım, diye epeyce tefekkür ettim anladım bu tefekkürün içinden çıkış bir hayli zordu. bende sanata biraz ara verdim, hele memo gibiler sanatı ağzına alırken ben nasıl onlarla aynı işi yapardım.
yazık yazık. gidin bir parça intihara meyledinde böyle işlerle uğraşmayın.
