Omuzlarındaki ağlayan meleğin yaşlarından ıslanan lacivert bedeninle savunmasız bir nefer gibi cepheme karşı duruyorsun. Duruşun kabul edilebilir değil, senin hatlarında hep bir savunma var, kendini kendinden koruma, inkar cephesi.
Duru bakışların bir gece örtüsü kadar derin, bana ulaşan yansıma senin yetersizliğin değil, benim sendeki rütbesizliğim. Omuzlarımda rütbe melekleri ağlamıyor, benim omuzlarım bulutlar kadar hafif ve beyaz. Benim savunmam mavi, at elinden yalnızlığımı gel sarıl biraz.
