ilkokul zamanlarındayken hatıra defterleri tutulurdu. o zamanlar bir mani yazma çılgınlığı almış başını giderdi. şöyle iki maniyi aklıma getiren cümle oldu bu da; (kocaman bir s harfi, yanında) sev seni seveni, (yine kocaman bir s harfi, yanında) senin sevdiğin seni sevmiyorsa sen de seni seveni sev.
tereddüt etmeden prensip haline getirmek... ne kadar güzel olur değil mi? ama yok deveyi diken adamı s*ken demiş adamlar boşuna mı? hayır hayır küfür yok. evet. en çok koyan da değer görmediğini anladığın o korkunç an oluyor. insanın aklına benim yerimde sen olsan fikri geliyor ya... hani kocaman bir yumruk boğazına takılmış da yutkunsan da gitmiyor gibi gidemiyor gibi. sonrası ağlama krizleri, hayal kırıklığı, yalnızlığın dibine kadar hissedilmesi falan. çok mutsuzum çok.
Aksini yaptığında pişmanlığı sonuna kadar yaşadığın, değersizliğin dibine indiğin, herkese karşı hassas terazi olduğun durumda sana verilen tavsiye cümlesidir.
Yok gı. Tam tersi. Ben zaten bana yıllarca niye değer verdiler diye şaşıp kalordum. Benimnen tiatorolara gelene şaşordum. Değer vermeyen görünce ardın sıra gidesim geliyor. Değer vermiyorsa vardır bir bildiği diyorum.
