genelde reklam, pazarlama ve satış odaklı insanların, ailenizden bile daha yakın olduğu hissine kapılmışsınızdır. doğrudur, o kadar candandır ki bu insanlar; anne-babanızla yer değiştirmesini bile düşünebilirsiniz. aslında gerçekte yatan duygu ya da düşünce bu değildir. sizi samimiyet altında; nasıl kazıkladım ama... , hemen de kandı... , şunu alsa da prim alsam... , tam yolunmalık kaz... düşüncelerle mutlu mesut evinize gönderir ve sizin; aile içindeki mutsuzluğu düşünmenize, kendinizi ailenin dışında biri görmenize neden olmaya sürükler. bu da avm sürkülasyonun en büyük nedenlerinden birisidir; saadet ütopyası ama alt-planda sürekli tüketen bir bağımlı olduğunuz gerçeğini düşünmezsiniz. gerekli diye aldığınız o kadar şeyi ne kadar kullandınız ya da bilimum %25 farkla daha diye aldığınız şeyin o fazla özelliğini sürekli kullanıyorsunuz?! aslında para verip de kullandığınız tek şey mutluluk şerbetidir ve bunu da bir maskenin, sabit sırıtan yüzünden elde ettiniz. güzellik bu kadar göreceliyken neden aynı tip elbiselerin bulunduğu bir ortamda birbirinden çok farklı o kadar insan var, ortak paydanız nedir?! tabiki de alt-planda yatan duygu.
eleştirilmeye dayanamıyorsanız, potensiyel bir ayaklı banknotsunuzdur. gittiğiniz her yerde bir yerlerden bir şeyler almaya mahkumsunızdur.
mutluluk bağımlılığı ile alakalı bir pazarlama ve tüketim konusu.
öyle aman aman bir dindar olduğumu söyleyemem fakat dini öğretilerde bu konular çok iyi işlenmiştir. mesela bir erkek için "kadın, yiyecek ve sağlık dışındaki" bütün hedeler ve arzular haddini aşmak olarak nitelenir -ki bana oldukça mantıklı gelmektedir. insanlar bunca gösteriş ve pazarlama hilesinin olmadığı bir dünyada tüketerek mutlu olmanın peşine düşer miydi? sanmıyorum. insanlar hayvanlar gibi çalıştırılıp "tatil" kavramına bu kadar bağımlı hale gelir miydi? sanmıyorum. kapitalist yaşam formu hakikaten saçma sapan hedelere saçma sapan oranlarda anlamlar-değerler yükleyip hakikati bulanıklaştırmaktadır. insanlar artık çok basit şeyleri bile "sabır" olarak niteliyorlar. sizin o sabır dediğiniz şey gerçekte tecrübe etmeniz gerekenin %1'i bile değil. istediği kadar büyük olmayan odasını dert etmiş, taşınana kadar çok büyük sabır göstermekten bahseden (annesine babasına) koskoca (25 yaşında) hatun kişiler tanıdım. akıl mı vereceksin, gülüp geçecek misin bilemiyorsun azizim.
bir de çalışmanın ve hırsın çok büyük bir insanlık özelliği olduğu düşüncesini pompalayıp duranlar vardır -ki bunlara inançlı inançsız ünlü ünsüz, zengin fakir çok kişi dahildir. bana kalırsa bunların hepsini toplayıp ciddi bir şekilde sıfırdan eğitmek yahut gözetim altında tutmak gerekir.
