tüm dertlerini, en gizli sırlarını paylaştığın, mutluluğuna sebep olmaktan büyük keyif aldığın, yalnızlığına tek ortak gerçek dosttur o.
bir gece bir bakmışsın aynada "iyi etmişin o votkayı içmekle bak ikimizin de kafa dumanlandı hadi uyuyalım kanka" diyor sana. sen hiç şaşırmadan tıpkı sana benzeyen o dosta selam edip "peki kanka mutlu oldunsa sevindim, yatalım" deyip uykunun koynuna salarsın ayyaş bedenini. aynadaki arkadaşın huzur veren yüzü geçer gözünün önünden bir an. dersin sızmadan evvel. "ya ne çok üzdüm ben seni, o çizgiler hep benim yüzümden o güzel yüzündeki, ruhundaki karanlık izler hep benim eserim, affet beni özür dilerim." sonra bir fısıltı "boş ver takma ben yaşadığım hiç bir şeyden pişman değilim."
o aynadaki dost yüz var ya işte ona sahip çık çık ki o da sana açsın içini. gerçek yüzleşme ve helalleşme budur işte.
